Bonderangel

Eg lyt vedgå at eg lenge har hatt eit distansert forhold til Antonio Vivaldis (1671–1741) Dei fire årstidene – nettopp av di verket er så allstadnærverande. For kor mange gonger har me vel ikkje høyrt det som bakgrunnsmusikk i italienske restaurantar og i hotellheisar, eller i filmar og på fjernsynsreklamar?

Typisk for klassiskinnspelingane som blir brukte som «heismusikk», er at dei oftast er dårlege. På Vivaldis mest vidgjetne verk er det pengar å tena, difor blir dette gjerne spelt inn av middelmåtige prosjektorkester som skjønar seg lite på barokkmusikk. I tillegg er dynamikken (lydstyrken) på slike innspelingar oftast utjamna, av di bakgrunns­musikken jo skal spelast på lågt volum. Det som skal vera svakt, blir for sterkt, og omvendt. Dei store dynamiske kontrastane som denne musikken verkeleg treng, forsvinn.

Sonettar

Vanlegvis blir det også berre spelt einskildsatsar, noko som er lite gagnleg, for denne samlinga med fire solokonsertar er det næraste me kjem ei forteljing i instrumentalmusikken. I notane Vivaldi gav ut i 1725, er det nemleg prenta ein sonett (mest truleg skriven av komponisten sjølv) framføre kvar av konsertane. Desse verbale natur- og folkelivsskildringane dannar grunnlaget for den musikalske framstillinga.

Barokkfiolinisten Aman­dine Beyer, som har vitja Festspillene i Bergen fleire gonger, relanserer no debutalbumet sitt frå 2008. Ynskjer du ei tolking som ikkje er heismusikalsk, er det eit godt alternativ. Musiseringa hennar struttar nemleg av forteljarglede og har så krasse dynamiske og artikulatoriske kontrastar at restaurantbesøkande ville sett pizzaen i halsen.

Børseskot

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare