Bok
Den krevjande morskjærleiken
Kirsten Thorups roman er breiddfull av smerte og overraskingar.
I starten av lesinga av denne Nordisk råds litteraturpris-vinnande boka trur eg at eg les noko à la Cecilie Engers Mors gaver og Helene Uris Rydde ut, som er personlege romanar sprunge ut etter tap av foreldre. Første del av Erindring om kjærligheten er fortald i førsteperson, og dei skildrande kapittelnamna minner meg om biografisjangeren: «Hvor kommer jeg fra?», «Hvem er jeg?» og «Talte dager». Men det rike språket i teksten er langt ifrå eit typisk memoarspråk, og boka skal vise seg å vere noko heilt anna enn ein sjølvbiografisk sorgroman.
Eit heilt liv
Forteljinga begynner idet hovudpersonen Tara fortel om korleis faren tok vare på alle slags dokument opp gjennom åra, og vidare får vi teikna opp barndomen hennar. Deretter går vi kronologisk framover til vi har nesten heile livet hennar framfor oss.
Først er eg sikker på at boka skal handle mykje om Taras forhold til mor si. Men vi går fort vidare frå morsforelskinga i barndomen, åra på teaterskule og til ho etter kvart får sitt eige barn.
Undervegs får vi mange saltoar av sprø påfunn: forsøk på politisk aktivisme, teateråra der ho alltid får tildelt mannsroller, innlosjering av papirlause, erfaringar som uteliggar, proformaekteskap, fengselsopphald i Jerusalem, prostitusjon og mykje meir. Eg blir stadig overraska. Mange vendingar kjem utan forvarsel, og dette nesten litt sirkusaktige ved handling og figurar minner meg om svenske Lina Wolffs De polyglotte elskerne som òg kom på norsk i år. Det er godt å vere lesaren til Thorup. Det er som å vere på besøk hos ein vert som passar på at gjestane alltid er underhaldne.
Mor og dotter
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
