Der mørkeret bur
Eskil Skjeldal er ikkje redd for å gå dit det gjer mest vondt.
Eskil Skjeldal har skrive fleire bøker, både sakprosa og romanar.
Foto: Vegard Giskehaug
Den tredje romanen til Eskil Skjeldal opnar med ei brutal og skakande skildring av fars vald mot mor. Storebror Johannes prøver etter beste evne å gjera den elleve år yngre veslebroren trygg og roleg mens det heile står på.
Dei to gutane vaknar dagen etter og snik seg rundt i huset for ikkje å vekke faren. Den fire år gamle Magnus manglar språk, men storebroren les veslebroren med falkeblikk. Alle detaljar og små nyansar blir lagt merke til.
Det kan kjennast som om det er i meste laget, men dei er viktige: Eitt feilsteg og faren vil komma til å vakne før gutane er ute av huset. Magnus skal i barnehagen, Johannes på skulen. Johannes er både mor og far for den vesle guten. I tillegg prøver han å halde alle offentlege instansar på avstand. Ingenting skal få true status quo.
Bjørnebærstien teiknar eit bilde av korleis det var å veksa opp på Rykkinn på slutten av 1980-talet og viser lesaren kor jævlig det kan gå utan at nærmast nokon bryr seg.
Forteljar og tid
Nåtida i boka blir fortald i presens, frå synsvinkelen til ein 15-åring. Når ein les ei bok som blir fortald i presens, forventar ein at forteljaren skal vera i augeblikket. I Bjørnebærstien forventar eg altså å lesa med stemma til ein 15-åring i hovudet. Men språket i boka er vakse. Ein 15-åring ville neppe brukt ord som «erindre» eller «stillstand».
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
