«Eg yter null motstand i møte med publikumsfrieriet»

Presentasjonen høyrest ikkje særleg munter ut. Perfect Days handlar om ein einsleg mann som byrjar tidleg kvar dag i ein hektisk jobb med å vaske offentlege toalett i Tokyo, og som bryggjer på noko sårt frå gamalt av. Ingen openberr fest, altså.

Hirayama (Yakusho) er ein mild mann som er både låg- og fåmælt. Etter kvart blir vi betre kjende med han i møte med folk, gjerne som kollega eller kunde. Han er ein likande kar. Men eit møte med niesa Kino (Nakano) utfordrar det rutineprega livet.

Kulturkaren

Perfect Days er lett å like. Ein kjem fort inn i rytmen til Hirayama. Eg nyt detaljane, slik han gjer det. Han steller tre og planter, tek bilete, høyrer på klassisk rock og pop på kassettar, les bøker, nyt ein matbit og ein tår på stamkneipa. Detaljfokuset dominerer jamvel dovasken.

Artige samhandlingar med andre gjev lun stemning. Kôji Yakusho i hovudrolla ber ein mild, uimotståeleg sjarm. Ikkje rart han vann prisen for beste hovudrolle i Cannes. Utviklinga i uttrykk er subtil. Tidsnok byrjar kjenslene å svinge både for Hirayama og for oss. Gradvise dryp av informasjon endrar tonen.

Musikken den flittige arbeidaren høyrer på i bilen, trekkjer ikkje ned stemninga. Vi får nokre av dei mest kjende låtane til The Animals, Otis Redding, Patti Smith, The Kinks, Van Morrison og så bortetter. Kanskje ein trudelutt av Lou Reed. Dei vestvende vala er naturlege for tyske Wim Wenders. Eg yter null motstand i møte med publikumsfrieriet.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare