Ei dagbok for eit løparhjarte

Andreas Hompland er galen etter å springe, og han veit det. Han spring fordi det er eit vanedannande rusmiddel. Hompland har freista å trappe ned, men då kjem abstinensen. Springinga er vane, men ikkje berre vane, det er eit kroppsleg og eksistensielt behov hjå han, noko han berre må ha. Han byrja som springar for å bli god. Men no spring han for å ha det godt. Han spring ikkje for å verte yngre, men for å verte eldre med ein viss kontroll over forfallet. Når han no har skrive eit testamente over livet som løpar, er det lett å sjå kvifor han korkje kan eller vil slutte: Det gjev han for mykje.

Sæle og fred

For dei som har sprunge, men har slutta, vil denne boka vere vond. Anten må du hive henne i veggen for aldri meir å opne henne, eller så må du tørke støvet av tightsen og kome deg ut att. Senke krava i takt med farten, byrje i det små. For dei som trenar for å vinne premiar eller setje rekordar, og som difor piner seg gjennom springinga, vil boka vere provoserande: Sidan Hompland ikkje hatar mens han spring, og det attpåtil langt, vil boka frå den springande zenfilosofen kjennest som eit slag i andletet: Dei lange turane gjev han sæle og fred.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare