Teater
Eit ikkje heilt vellukka meistermøte
Å setje saman det fremste vi har av dramatikk og regi, treng ikkje gi det beste resultatet.
Vetle Bergan og Preben Hodneland som sønene.Vetle Bergan og Preben Hodneland som sønene.
Foto: Monica TormassyFoto: Monica Tormassy
Det Norske Teatret, Scene 2
Det mest «avvikande» i denne Jon Fosse-framsyninga ligg ikkje i teksten, men i regien. Med den regiforma Kjersti Horn har utvikla dei siste åra, der video har erstatta direkte kontakt med skodespelarane, såg eg ikkje føre meg at ho ville nærme seg Fosse, men det har ho altså gjort. Og med alle dei grepa som har gjort henne til vår mest kompromisslause regissør. Og like gjennomført som i alt ho gjer.
Eigentleg må kombinasjonen Fosse/Horn ha vore like «framand» for dei båe. For han fordi han ikkje er glad i såkalla «regiteater», for henne fordi dette er ein type tekst som ligg langt unna det ho har arbeidd med etter at ho introduserte video som det sentrale elementet i regien sin. Det forklarar kanskje kvifor denne regien ikkje synest tilføre teksten noko avgjerande nytt. Tvert imot sit eg att med ei kjensle av at ein time med tette nærbilete av nakne ansikt på store skjermar, om aldri så uttrykksfulle, har teke noko frå meg. Når skodespelarane i tillegg er «gøymde» bak eit svakt gjennomsiktig plastforheng, som aldri blir fjerna, kjenner eg ein avstand til Fosse som ikkje tallause nærbilete av ansikt kan oppheve.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
