Action / Eventyr / Thriller

Regi: Christopher McQuarrie

Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One

Med: Tom Cruise, Hayley Atwell, Ving Rhames
Kinofilm

Den hemmelege agenten Ethan Hunt (Cruise) er tilbake. Som vanleg er oppdraget det farlegaste nokosinne. Trusselen er kunstig intelligens på feile hender. Ein lyt vere lur når ein skal lure noko(n) som veit kva ein tenkjer, og kva ein tenkjer at han tenkjer, som igjen gjer at ein tenkjer ein tredje ting. Kampen er komplisert. Ferda frå actionscene til actionscene er kjend.

Cruise-industrien

Historia er som skriven av kunstig intelligens, kokt saman av liknande filmar til det sjåaren vil ha. Produsenten Tom Cruise er meir finansmann enn talentfull skodespelar. At Hunt tek oppdrag frå IMF, er artig. Vi får forklart: ikkje Det internasjonale pengefondet, men Impossible Mission Force.

Filmane er likevel ein slags transnasjonale selskap som cruisar rundt som pengefond. Ei biljakt i Roma er på plass som reklame for BMW. Vi vitjar Den arabiske ørkenen, Abu Dhabi og Venezia før Orientekspressen fer gjennom dei austerrikske Alpane, dels filma i Romsdalen. Der skal Hunt hoppe på eit tog og av ein motorsykkel frå Trollveggen.

Mykje vil ha meir

Spelelengda 163 minutt er rekord i filmserien. Ikkje rart det tek tid når Tom Cruise og Hayley Atwell skal klatre frå ei jernbanevogn til neste medan ei og ei dett ned frå ei sprengd bru i ei elv langt under. Slik heng heltane på kanten lengst mogeleg. Alt, alltid i siste tidels sekund.

At det meste som skjer, er fysisk umogeleg, høyrer til sjangeren og er greitt, sjølv om det er variantar av vande scener. Spektakulær action med stor produksjonsverdi og imponerande handverk skal med. Kjenningsmelodien av Lalo Schifrin er ikonisk, og Hans Zimmer-eleven Lorne Balfe skapar trykk i actionsekvensane og gjev teikn om valden er vittig eller livsfarleg.

I mange sekvensar forklarar folk kvarandre i detalj kva som står på spel, og kva som er neste trekk. Det kryr av logiske gleppar. To typar som kan dirke opp kva som helst på éin sekund, heng saman med gamle handjern i ei æve. Lure løysingar er ofseleg intrikate. Dei smartaste folka kjem på forbausande dumme ting.

Rollelista er ei brokete forsamling. Hayley Atwell tek over stafettpinnen som hovudkvinne frå Rebecca Ferguson, men ber meir preg av «kvinne i naud» enn forgjengaren. Ving Rhames er trygg og fin som hackarhovding.

Det er mykje å halde styr på, og det ballar på seg når fire ulike grupper jaktar kvarandre i same scene. Ein lyt toppe førre kapittel. Denne sjuande filmen er første halvdel av ein dobbeltfilm. Ferda held fram etter det òg. Vi blir ikkje kvitt Tom Cruise med det første.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.