Stilig sjølvomsetjing
Gloria Bell er ein unødvendig, men knakande kjekk og god film.
Gloria (Julianne Moore) og Arnold (John Torturro) kastar seg ut i dansen.
Foto: Jaimie Trueblood
Drama
Regi: Sebastián Lelio
Gloria Bell
Med: Juilanne Moore, John Torturro, Michael Sera
Chilenske Gloria av Sebastián Lelio frå 2013 er ein glitrande film. No har same mann laga ein kopi av sin eigen film i USA på engelsk. Som sist er Gloria (Moore) ei dame med dansefot som ikkje spyttar i glaset. Ho har mykje med barna å gjere og vil gjerne hjelpe med barnebarn. Forholdet til mannen ho skilde seg frå for ti år sidan, er greitt, men ho er på utkikk etter ein ny, og Arnold (Torturro) gjer sitt beste for få henne.
Kvaliteten
Julianne Moore er drivande god som Gloria. Det er òg herleg å sjå John Torturro i ei rolle som er milevis frå dei meir outrerte figurane han ofte har i filmane til Coen-brørne. Båe spelar med nyansar og nerve. Her er flinke folk i alle ledd. Storregissøren Pablo Larraín er produsent, slik han var på En fantastisk kvinne, som Lelio vann Oscar for. Dei har ikkje sluntra unna på estetikk. Neonfargar og disig ljos er utført til fingerspissane. Synten siv ut mellom slagerar av disco og pop frå seine sytti- og tidlege åttiår. Dei kjem som perler på ei snor, og Gloria syng med av full hals. Forteljinga skildrar einsemd og sosialt småkjipe situasjonar, men har òg mange morosame scener og vendingar der Gloria er tøff på kosteleg vis.
Kopimaskina
Når eg les mi eiga melding av Gloria frå 2014, ser eg at ein kan seie mykje av det same om nyinnspelinga. Mange scener er reine kopiar. Her er lite nytt. Fokus på utsjånad er meir uttalt i Los Angeles, og stranda i Viña del Mar er bytt ut med bassengkanten i Las Vegas. Tittellåten «Gloria» av Umberto Tozzi er bytt ut med omsetjinga av Laura Branigan med same fengjande effekt.
På eit vis stiller Sebastián Lelio seg i tradisjonen til den chilenske forfattaren María Luisa Bombal, som omsette sine eigne verk til engelsk. Tematisk slektar Lelio òg på Bombal. Han har eit standhaftig fokus på frie kvinner som går mot straumen. Med nokre nye nyansar og litt mindre subtil stil har Lelio tilpassa seg publikum i USA, samtidig som han har halde på kvaliteten i originalen. Gloria Bell er ein veldig god film. Så får eg sutre for meg sjølv om maktfordelinga i filmverda, og at alle burde sjå originalen.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Sebastián Lelio
Gloria Bell
Med: Juilanne Moore, John Torturro, Michael Sera
Chilenske Gloria av Sebastián Lelio frå 2013 er ein glitrande film. No har same mann laga ein kopi av sin eigen film i USA på engelsk. Som sist er Gloria (Moore) ei dame med dansefot som ikkje spyttar i glaset. Ho har mykje med barna å gjere og vil gjerne hjelpe med barnebarn. Forholdet til mannen ho skilde seg frå for ti år sidan, er greitt, men ho er på utkikk etter ein ny, og Arnold (Torturro) gjer sitt beste for få henne.
Kvaliteten
Julianne Moore er drivande god som Gloria. Det er òg herleg å sjå John Torturro i ei rolle som er milevis frå dei meir outrerte figurane han ofte har i filmane til Coen-brørne. Båe spelar med nyansar og nerve. Her er flinke folk i alle ledd. Storregissøren Pablo Larraín er produsent, slik han var på En fantastisk kvinne, som Lelio vann Oscar for. Dei har ikkje sluntra unna på estetikk. Neonfargar og disig ljos er utført til fingerspissane. Synten siv ut mellom slagerar av disco og pop frå seine sytti- og tidlege åttiår. Dei kjem som perler på ei snor, og Gloria syng med av full hals. Forteljinga skildrar einsemd og sosialt småkjipe situasjonar, men har òg mange morosame scener og vendingar der Gloria er tøff på kosteleg vis.
Kopimaskina
Når eg les mi eiga melding av Gloria frå 2014, ser eg at ein kan seie mykje av det same om nyinnspelinga. Mange scener er reine kopiar. Her er lite nytt. Fokus på utsjånad er meir uttalt i Los Angeles, og stranda i Viña del Mar er bytt ut med bassengkanten i Las Vegas. Tittellåten «Gloria» av Umberto Tozzi er bytt ut med omsetjinga av Laura Branigan med same fengjande effekt.
På eit vis stiller Sebastián Lelio seg i tradisjonen til den chilenske forfattaren María Luisa Bombal, som omsette sine eigne verk til engelsk. Tematisk slektar Lelio òg på Bombal. Han har eit standhaftig fokus på frie kvinner som går mot straumen. Med nokre nye nyansar og litt mindre subtil stil har Lelio tilpassa seg publikum i USA, samtidig som han har halde på kvaliteten i originalen. Gloria Bell er ein veldig god film. Så får eg sutre for meg sjølv om maktfordelinga i filmverda, og at alle burde sjå originalen.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Tekniske problem mellom Carlsen og Niemann.
Foto: Chess.com
Skandaleduellen
«Før Speed Chess Championship var eg 'gira'. Dette var så spanande som moderne sjakk kan vera.»
Kor mykje skal den enkelte forelder ha å seie over barnet? Spørsmålet er til vurdering når barnelova skal oppdaterast.
Foto: Sara Johannessen Meek / NTB
Flytterett eller vetorett?
Skal mor eller far kunne ta med seg barna og flytte langt bort etter eit samlivsbrot? Barne- og familiedepartementet vil gjere det vanskelegare for fleire, men møter motstand.
Den norske komponisten Sigurd Lie (1871–1904).
Klår kulokk
Der er både norsk og tysk nasjonalromantikk i Sigurd Lies romansar.
Gulrotsuppe med eit dryss graslauk og olivenolje.
Foto: Dagfinn Nordbø
Suppehimmelen
«Eg skjønar meg ikkje på kakebakst, for oppskriftene er så biskopstrenge, dei har lite slingringsmon for kreative påhitt.»
Jasmine Trinca i hovudrolla som Maria Montessori, som med ein ny pedagogikk la grunnlaget for montessoriskular over heile verda.
Foto: Another World Entertainment
Traust revolusjon
Det er null nytt i filmen om nyskapingane til Maria Montessori.
Papiravisa