Fine kvinner i fin film

Den pensjonerte læraren fru Lia (Arabuli) prøver å finna niesa Tekla, men ho er ikkje lenger i Batumi i Georgia – kan henda fordi det å vera trans ikkje er heilt enkelt her.

Naboguten Achi (Kankava) kan bidra med informasjon om at niesa no er i Istanbul, og tilbyr seg å vera med som tolk og omvisar. Her prøver også menneskerettsadvokaten Evrim (Dumanli) å hjelpa både seg sjølv og andre til å få leva i fred.

Ubrutal

«Tyrkisk og georgisk er grammatisk kjønnsnøytralt», står det på lerretet heilt i starten. Denne setninga er ein interessant påminnar om kor motsetningsfylt me menneske styrer på. Ein skil altså ikkje på mann og kvinne på papiret, men i røynda er det ikkje måte på kor stor skilnad det er.

Likevel – det er noko håpefullt over den introduksjonen. Og det er noko håpefullt med heile filmen i grunnen. Eg sit, som alltid med transtematikk i filmar, med hjartet i halsen og ventar det verste. Som om eg ikkje lit på det grunnleggjande gode i folk.

Regissør og manusforfattar Levan Akin er svensk, og eg kjem i farten på to andre svenske filmar som må kunna kallast transhåpefulle: den folkelege Min pappa Marianne (2020) og den langt drygare og meir nervepirrande Noe må gå i stykker (2014). Spoiler-åtvaring: Eg hugsar eg pusta letta ut då det ikkje gjekk til helvete til slutt. Då har eg kanskje avslørt at heller ikkje En kvinne i Istanbul er av den brutale sorten.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare