Musikk
Hoodoo Lady
Memphis Minnie (1897–1973) var ei stor blueskjelde og ein inspirator for mange.
Uttrykket til Minnie er rytmisk drivande og rått, som mykje av den gamle bluesen, men musikken er samstundes vart og elegant framført, skriv Stein Urheim.
Tidleg i tenåra sjekka eg ut alle slags innspelingar av bluesartistar frå 1920- og 30-åra. Eg tykte dette var den ultimate skattekista, med sprakande opptak av musikarar som ikkje lenger levde, men som hadde gjort sine særprega røyster, gitarar, piano, munnspel og songar udødelege. Songar frå ei anna tid, spelte så ein kunne drøyme seg inn i ljoden og attende til ei heilt anna røynd, og ikkje minst, lære seg korleis ein kunne kopiera speleteknikk og stil og meistre sitt eige instrument gjennom den utrykksfulle musikken.
Eg hadde allereie oppdaga blueslegender som til dømes Mississippi John Hurt, Skip James, slidegitarinnovatørane Son House, Bukka White og Robert Johnson, og etter kvart lærte eg ragtimegitar frå opptak etter Blind Blake, Mance Lipscomb og Elisabeth Cotten.
Ein dag fann eg i ein platebutikk ei samleplate frå Columbia Records med artisten Memphis Minnie, ein songar og gitarist eg aldri før hadde høyrt om, med ein heilt særeigen stil. Spelinga minte meg likevel mykje om Robert Johnsons bruk av røyst og gitar, i tillegg til den nolevande kjende gitaristen, songaren og låtskrivaren Bonnie Raitt.
Uttrykket til Minnie er rytmisk drivande og rått, som mykje av den gamle bluesen, men musikken er samstundes vart og elegant framført.
No når eg igjen finn fram og set på dei gamle songane etter henne, er det den same krafta i dei blå tonane og den intense rytmen i gitaren som festar seg.
Memphis Minnie heitte opphavleg Lizzie Douglas og vart fødd i byen Algiers i Louisiana i 1897. Der vaks ho opp som ein av tretten sysken, og ho byrja tidleg å spele og opptre. Ho kunne spele banjo alt som tiåring, og gitar lærte ho seg året etter.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
