Inni er me like, men det er utanpå

Det var Harald Heide-Steen jr. som i si tid laga ein absurd vri på songen Noen barn er brune av Jo Tenfjord, og den paradoksale utsegna er på ein måte sannare enn den logiske originalen. Dessutan er me slett ikkje like inni. Noko av dette tangerer Bjørn Olaf Johannessen i den nye romanen sin, Marianne fra topp til tå.

Hovudpersonen er ein mann midt i livet, han har god jobb og framleis hår på hovudet, han lever åleine og lir inga naud med det, men ein dag får han vita av ein kjenning at ei kvinne, Marianne, som helsar kort på dei og nokre andre i ein park, medan ho held på ein blå og gamal radio, er såkalla spegelvend, det vil seie at alle indre organ er plasserte stikk motsett av det som er vanleg. Her kunne nokon fort ha laga eit poeng av at ho ikkje har hjartet på rette staden, men mannen i boka tenkjer ikkje slik, derimot vert han straks enormt oppteken av denne kvinna.

Ved litt sniking kjem han i kontakt med ho, det er den gamle radioen som på eit vis fører dei saman, for den er i ustand, og han hevdar at han er ein kyndig reparatør. Etter nokre krumspring vert radioen i orden att, men tek berre inn signal frå to stasjonar i FM-bandet. Det er likevel nok.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare