Då eg var lita, kalla farmor mi vinmonopolet for «meieriet». Eg visste jo kva dei selde der, det var ikkje mjølk, men farmor trudde nok at denne omskrivinga skulle komme godt med om eg fortalde andre kvar vi hadde vore: «Jau, på meieriet.» Utruleg kor mykje tid ein skulle opphalde seg på meieriet, kunne nok andre tenke.