Film
Jag vill tacka helsevesenet
Å leva, det er å elska, men også å bli gamal og sjuk.
Sandra (Léa Seydoux) bur i eit lite husvære i Paris saman med den åtte år gamle dottera. Ho besøker jamt far sin (Pascal Greggory), som lir av ein nevrodegenerativ sjukdom.
Foto: Another World Entertainment
Kvardagen til Sandra (Seydoux) går med til tolkejobbing, å henta dottera på skulen og å sjå til far sin (Greggory), som ikkje lenger klarar seg sjølv. Eit tilfeldig møte med venen til den avdøde mannen hennar, Clement (Poupaud), fører til både komplikasjonar og sårt tiltrengt avsporing i livet hennar.
Amour
Eg hadde nær sagt at viss du likar franske drama om livet, døden og kjærleiken, kjem du til å elska En vakker morgen. Det blir likevel litt lettvint, då hovudvekta eigentleg ikkje kviler på nokre av desse tre stikkorda, men på å overleva, og til kva pris. Med andre ord føyer En vakker morgen seg inn i rekka av filmar dei siste åra som handlar om alderdom.
Dei to fyrste eg kjem på, er nettopp fransktalande, med Amour (2012) og Oss to (2019). Felles for desse og En vakker morgen er at dei ikkje pyntar på realitetane, sjølv om ingen av dei høver inn i kategorien sosialrealisme. Det som skil sistnemnde frå dei andre, er at regissør og manusforfattar Mia Hansen-Løve (fransk, trass namnet) trekkjer inn alle generasjonar og korleis dei vert påverka, og at den eine hovudrolla er mor, dotter og elskarinne Sandra, ei kvinne som må sjå både oppover og nedover i tid. Den andre hovudrolla er helsevesenet, og den rolla må tolkast på nytt og på nytt til nokon vaknar og verkeleg tek tak i utfordringane med alderdom.
La vie
Ein kan få kjensla av at Hansen-Løve, som sjølv er midt i livet, kan ha støytt på nokre av situasjonane skildra i hennar til dags dato sterkaste film, etter mitt syn. No treng ikkje alt ein filmskapar tek i, vera sjølvopplevd, men då er ho steike god på å få fram spagaten mange står i for å tekkast alle.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
