Kompromisslaus leikestove

Ungguten Gary (Hoffman) er litt av ein entreprenørtype som heng med tenåringskompisane sine og leikar kakse. At han forelskar seg i den ti år eldre Alana (Haim), er ikkje særleg problematisk i syttiåra i California, utanom at dei ser ikkje ut til å støyta på anna enn problem, då.

Korleis hadde Licorice Pizza vorte motteken om regissøren heitte Woody Allen, ikkje Paul Thomas Anderson? Usj, det kjennest feil berre å skriva det, men korleis kan ein ikkje nemna det i ein film der heile premissen ligg på at ei vaksen kvinne og ein gut innleier eit forhold? Og det gjev så veldig feil inntrykk av stemninga i filmen, som frå ende til annan er lett og morosam, på grensa til absurd fornøyeleg.

Det ville neppe fungert om kjønna bytte plass, det ville berre blitt endå meir woodyallensk. Dette i seg sjølv legg grunnlaget for eit ormebol av ein diskusjon, men den diskusjonen må eg legga til side fordi det er så mange andre aspekt med Licorice Pizza som gjer filmen usedvanleg sjåverdig.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare