Krigstypar i krigstypar

April 1940, tyskarane kjem, og ei av dei viktige prioriteringane til regjeringa blir å få flytta statens gullreservar til ein stad det kan oppbevarast trygt. Til å leia aksjonen set finansminister Torp inn Arbeidarpartiets partisekretær, Fredrik Haslund (Øigarden).

Regissert

«Så hva trenger vi», spør sentralbanksjef Rygg. «Et mirakel», svarar ein fyr i uniform. Verkeleg? Snakkar nokon nokosinne slik? Det har ikkje gått stort meir enn fem minutt, og dialogen har gått så i stå at det kan knapt reddast inn. Det gjer det heller ikkje.

Noko av det svakaste med norsk film, for å generalisera, har definitivt gått på dialog og naturleg framføring av samtale – oppstylta heilsetningar ytra utan avbrot eller nøling. Særleg parodisk framstår det sjølvsagt viss ein tenkjer på gamle filmar eller Fjernsynsteatret. Kanskje det er den effekten manusforfattarane i Gulltransporten ville få fram?

No skal ein kan henda ikkje berre klandra skribentane, for regien ligg så tungt på scenene at ein knapt får pusta. Her har me ei røys med kjende skodespelarar som framfører linjene sine som om det var ei skuleframsyning, og eg kjenner skuldrene hevar seg og hendene kryp opp til kinna mens eg krympar meg.

Ære og avmakt

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare