Musikk
Meistermøtet
Duo SolRoos gjev oss atterklangar av Weiss og Bach i samspel.
Den svenske Duo SolRoos, med luttspelaren Dohyo Sol og blokkfløytisten Emilie Roos.
Foto: Alf Ljungquist
«Einast Sylvius skal spela lutten», står det på koparstikket nedst på denne sida. Dei som i si tid høyrde Sylvius Leopold Weiss spela, ville nok vore samde. Med sin briljante teknikk og improvisasjonskunst var han si tids fremste luttspelar, eller «luttinist», som ein kalla det då. I dag blir han rekna som den siste store utøvaren på barokklutt, eit instrument som med sine mange strenger mogleggjer fyldigare akkordar enn vår moderne gitar tillèt.
Weiss kom til verda i nærleiken av Breslau (dagens Wrocław i Polen) i det historiske landskapet Schlesien. I 1718 blei han teken opp i hofforkesteret i Dresden, der han i 1744 var den best betalte instrumentalisten, sjølv om karrieren i 1722 stod i fare då ein (avundsjuk?) fiolinist freista å bita av han tommelen.
Likskap
Med si fine blanding av fyldig fransk harmonikk og italiensk songleg melodikk – i tillegg til raffinert tysk polyfoni – minner Weiss’ solostykke mykje om Johann Sebastian Bachs (1685–1750) tilsvarande komposisjonar. Dei to mest jamaldrande komponistane, som begge døydde i 1750, møttest fleire gonger i J.S. Bachs tenestebustad på Thomasskulen i Leipzig. Desse møta er inspirasjonen bak Duo SolRoos’ fine album Meetings with Bach.
Meistrane må ha ovundra kvarande – det improvisatoriske samspelet deira er skildra av samtidige – og J.S. Bach nytta ein solosuite for lutt av Weiss som utgangspunkt for sin eigen Sonate for fiolin og cembalo i A-dur, BWV 1025, ved å tilføra ei ekstra toppstemme.
Nyansert
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
