Film
Men Jane, då!
Trass i ei relevant historie og underhaldande grep lèt Call Jane etter seg ein unødvendig emmen smak i munnen.
Ei husmor (Elizabeth Banks) sluttar seg til abortkollektivet Jane for å kjempa for kvinnerettar.
Foto: Another World Entertainment
Chicago, 1968: Den rike husfrua Joy (Banks) steller for mann (Messina) og dotter. Då komplikasjonar under graviditeten trugar hennar på livet, får ho framleis ikkje avbryta svangerskapet, noko som får henne til å få auga opp for ulovleg abort, og ikkje minst ei lyssky gruppe kvinner som tek seg av problema sjølve. Det er på tide å ta ein telefon til Jane.
Lettsett
Det fyrste som slår meg, er at dette ser ut som god, gamaldags film, altså fysisk filmrull, ikkje digital med filter. Og sidan litt internettsjekking stadfestar at filmfotograf Greta Zozula har brukt 16 mm-kameraet Arri 416, kan eg med dette, for dei som lurar, vidare stadfesta at ja, det kan merkast – og det er vakkert! Også karakteren Joy vekkjer kjapt sympati hos meg, der ho privilegert svinsar frå kjøkenbenk til nabokone tilbake til kjøkenbenken.
Eg såg akkurat dokumentaren om abortgruppa Jane, The Janes, så det tek kanskje noko av aha-effekten vekk frå opplevinga for min del, men for alle som ikkje kjenner historia, og som lurar på kva som kan vera resultatet av innsnevringa av abortlover i ulike land, så er Call Jane ei underhaldande og lettsett innføring.
Omskriving
Lettsett er forresten mildt sagt. Ettersom tida går, blir det klart at her skal det kunna etast, tyggast og svelgjast utan mykje motstand. Den klassiske hasjrøykinga for å visa at husfrua er i ferd med å frigjera seg frå både tidsånd og sosietetsstand, kunne dei til dømes spart seg for, til liks med særs klisjéaktige feministflosklar og ei rar innblanding frå sedskapsbrotsavsnittet.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
