Rock

Cassandra Jenkins:

My Light, My Destroyer

Dead Oceans/Playground

Er dei første sekunda på eit album viktigare no enn nokon gong før? Det er lett å gå vidare til noko anna om ikkje det ein høyrer, i tilstrekkjeleg grad maktar å fange merksemda. Du skal likevel ha ganske knapt med tid for ikkje å la deg gripe av anslaget på My Light, My Destroyer, den nye plata til Cassandra Jenkins – i alle fall om du er av typen som prøver å få med deg kva artisten faktisk prøver å formidle, i ord og tone, og ikkje berre brukar musikk som bakgrunnslyd.

«I think you’ve mistaken my desperation for devotion», heiter det i den aller første verselina på «Devotion», over ein enkel kassegitar. Vi snakkar om ei misforståing som potensielt gjer at alt kjem skeivt ut, presist og sårt skildra av balansekunstnaren Jenkins, idet ein ståbass tek til å klatre rundt i songen, slik han i si tid gjorde det på Van Morrisons Astral Weeks (1968) – og eg er fanga.

Gløden tend att

My Light, My Destroyer er det tredje albumet til Jenkins og følgjer opp An Overview on Phenomenal Nature, ei av dei finaste platene som kom i 2021. Snart to år har gått sidan eg sist hadde gleda av å høyre henne, ein sein sommarkveld i Bergen Kunsthall i 2022.

Den førre plata gav Jenkins ein del merksemd og lét henne turnere vidt og breitt i kjølvatnet, men sleit henne også ut – ho hamna i ein situasjon der ho kjende på eit visst momentum og burde gi full gass, samstundes som ho trong ein pause.

Det er ingen god miks. Eit nytt album vart ferdigstilt, men resultatet var ikkje godt nok. Det som er att av dette materialet på My Light, My Destroyer, har gått gjennom ein vesentleg transformasjon, etter at tida fekk gå og gjere sitt, og ein glød atter vart vekt i artisten. Det skal vi vere glade for. Årets plate står støtt side om side med den som kom for tre år sidan.

Også denne gongen gjer Jenkins suggestiv, men kontrollert bruk av enigmatiske feltopptak («Shatner’s Theme») som får akkurat nok plass, inkludert ei fin stund med stjernekiking saman med mora («Betelgeuse»). Desse elementa er ikkje fikse påhitt, men tilfører albumet som heilskap ein eigen intimitet.

Eit anna markant grep på My Light, My Destroyer er at Jenkins nokre stader syng og les om kvarandre, som på «Omakase» (nøkkelsporet albumet hentar tittel frå), som også gjer flott bruk av strykarar. «Delphinium Blue», som også byggjer på ein vellukka miks av vokal, resitasjon og koring, er typisk for Jenkins’ kresne detaljrikdom, med mjukt og melodisk basspel ved Spencer Zahn, laus perkusjon ved Kosta Galanopolos og kledeleg synt ved Michael Coleman. Det er godt å vere i songen.

Kvardagserfaringar

«Delphinium Blue» hentar inspirasjon frå ei tid der Jenkins arbeidde i ein blomsterbutikk, og det er ikkje den einaste songen som tek utgangspunkt i livserfaringar rotfesta i den underlege kvardagen – «Petco» fører oss ut på vandring gjennom ein kjæledyrbutikk, med ein Jenkins som lener seg tydelegare mot eit tradisjonelt rockeuttrykk enn det vi er vande med, med sagande, elektriske riff («Clams Casino» er også eit døme på dette).

Dette tilfører My Light, My Destroyer eit litt lausare og meir variert preg enn det gjennomgåande delikate og tidvis vevre førre albumet, og det gir Jenkins høvet til å ha føtene solid planta på bakken òg, medan blikket flakkar mot stjernehimmelen og hovudet kavar med dei store spørsmåla.

For verkeleg å verdsetje musikken til Cassandra Jenkins må ein prøve å få auge på det store sjølv den minste gesten kan romme. «Tape and Tissue», som inst inne er ein blå jazzballade, er ein av desse songane som opnar seg i noko nytt på tampen, der finstilte nyansar dreg stemninga i ei ny retning og ein skugge fell over alt. Det er elegant gjort, men fort forbi – slik det stiller seg med så mangt.

My Light, My Destroyer er ute 12. juli.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar, professor ved Universitetet i Bergen, og fast musikkskribent i Dag og Tid