Hjartet til sola
Det skulle ta ni år før Caitlin Rose følgde opp den kritikarroste debutplata.
Caitlin Rose er nokre hakk nærare popen og rocken på det ferske albumet, skriv Øyvind Vågnes.
Foto: Laura E. Partina
Rock
Caitlin Rose:
Cazimi
Missing Piece / Border
Det lovar ikkje godt når du finn ei ripe i spådomsglaset, slik tilfellet er i Caitlin Roses «Black Obsidian», ein av dei finaste songane på haustens nye album, Cazimi. Biletbruken er forfriskande original: «Kjærleiken vår er ein spegel», heiter det i teksten, «kjærleiken vår er svart obsidian».
Obsidian, spør du kanskje. Det gjorde i alle fall eg, men las meg fram til at det dreier seg om glas i ein naturleg bergart – og at steinens kulturhistorie mellom anna rommar ei tru på at han kunne verke som eit vindauge inn i noko anna. Det er denne mystikken Rose spelar på i «Black Obsidian», ein kjærleikssong som fortel om noko velkjent, men på ein måte som for mange vil vere ny og ukjend.
Ti års pause
Det finst kanskje ein og annan lesar som kjenner Caitlin Rose frå det kritikarroste, markante albumet ho gav ut i 2013, The Stand-In, men det skulle altså ta nesten eit tiår før oppfølgjaren no ser dagens lys. I ei pressemelding fortel artisten sjølv om korleis det vart for mykje for henne, slik at ho vart utbrend. I fleire år dukka ho berre sporadisk opp i ulike musikalske samanhengar i heimbyen Nashville, før ho til slutt vinteren 2020 fann vegen tilbake i studioet, rett før pandemien.
Tidleg på 2010-talet, etter debutalbumet Own Side Now (2010, ei nyutgåve kom i fjor), og særleg etter plata som kom tre år seinare, vart Rose løfta fram som eit løfterikt americanatalent i countrylandskapet, ikkje minst mellom europeiske lyttarar. (Fleire meldingar trekte liner til artistar som Loretta Lynn og Patsy Cline.)
Brennande flammar
På Cazimi er ho nokre gode hakk nærare popen og rocken – ikkje minst på ein song som «Black Obsidian». Det har ikkje gått mange sekunda av haustens utgiving før denne musikalske flyttinga vert tydeleg. For ein gammal rockenisse som meg er det uråd å høyre riffet på opningssporet på «Carried Away» utan å tenkje på opp til fleire songar av Lou Reed.
I åra då ho forsvann, dukka Rose frå tid til anna opp og gav astrologiske råd i sosiale medium (!). Platetittelen Cazimi vil du finne i astrologiske oppslagsbøker, for ein kan spore omgrepet tilbake til mellomalderen – det viser til planetar som nærmar seg hjartet til sola.
Flammane brenn farleg i fleire av songane på denne plata, som i sjølvdestruktiviteten som vert skildra i medrivande «Lil’ Vesta», men til sjuande og sist vert elden i tittelen eit emblem for det lyset som styrkjer, snarare enn fortærer.
Eg håpar det ikkje går like mange år før plate nummer fire frå Rose.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Caitlin Rose:
Cazimi
Missing Piece / Border
Det lovar ikkje godt når du finn ei ripe i spådomsglaset, slik tilfellet er i Caitlin Roses «Black Obsidian», ein av dei finaste songane på haustens nye album, Cazimi. Biletbruken er forfriskande original: «Kjærleiken vår er ein spegel», heiter det i teksten, «kjærleiken vår er svart obsidian».
Obsidian, spør du kanskje. Det gjorde i alle fall eg, men las meg fram til at det dreier seg om glas i ein naturleg bergart – og at steinens kulturhistorie mellom anna rommar ei tru på at han kunne verke som eit vindauge inn i noko anna. Det er denne mystikken Rose spelar på i «Black Obsidian», ein kjærleikssong som fortel om noko velkjent, men på ein måte som for mange vil vere ny og ukjend.
Ti års pause
Det finst kanskje ein og annan lesar som kjenner Caitlin Rose frå det kritikarroste, markante albumet ho gav ut i 2013, The Stand-In, men det skulle altså ta nesten eit tiår før oppfølgjaren no ser dagens lys. I ei pressemelding fortel artisten sjølv om korleis det vart for mykje for henne, slik at ho vart utbrend. I fleire år dukka ho berre sporadisk opp i ulike musikalske samanhengar i heimbyen Nashville, før ho til slutt vinteren 2020 fann vegen tilbake i studioet, rett før pandemien.
Tidleg på 2010-talet, etter debutalbumet Own Side Now (2010, ei nyutgåve kom i fjor), og særleg etter plata som kom tre år seinare, vart Rose løfta fram som eit løfterikt americanatalent i countrylandskapet, ikkje minst mellom europeiske lyttarar. (Fleire meldingar trekte liner til artistar som Loretta Lynn og Patsy Cline.)
Brennande flammar
På Cazimi er ho nokre gode hakk nærare popen og rocken – ikkje minst på ein song som «Black Obsidian». Det har ikkje gått mange sekunda av haustens utgiving før denne musikalske flyttinga vert tydeleg. For ein gammal rockenisse som meg er det uråd å høyre riffet på opningssporet på «Carried Away» utan å tenkje på opp til fleire songar av Lou Reed.
I åra då ho forsvann, dukka Rose frå tid til anna opp og gav astrologiske råd i sosiale medium (!). Platetittelen Cazimi vil du finne i astrologiske oppslagsbøker, for ein kan spore omgrepet tilbake til mellomalderen – det viser til planetar som nærmar seg hjartet til sola.
Flammane brenn farleg i fleire av songane på denne plata, som i sjølvdestruktiviteten som vert skildra i medrivande «Lil’ Vesta», men til sjuande og sist vert elden i tittelen eit emblem for det lyset som styrkjer, snarare enn fortærer.
Eg håpar det ikkje går like mange år før plate nummer fire frå Rose.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Israelske soldatar på veg inn i nabolaget Shijaiyah i Gaza by for å fordrive fleire hundre palestinarar til ein ukjend stad nord på Gazastipa.
Foto: Moti Milrod / Haaretz / AP / NTB
Ramsalt kritikk av Israels krig i Gaza
Molok er ein page-turner med hendingar som skakar lesaren.
Gassleidningar i Moldova. Landet risikerer ei energikrise til neste år.
Foto: Aurel Obreja / AP / NTB
Moldova i skvis
Frå 1. januar kjem det ikkje meir gass til Europa gjennom Ukraina. Det kan bli alvorleg for energitryggleiken i Moldova.
Stoltenberg I-regjeringa på Slottsplassen. Dåverande statsminister Jens Stoltenberg og utanriksminister Thorbjørn Jagland står fremst.
Foto: Jarl Fr. Erichsen / NTB
Venstrepopulisme på norsk – en refleksjon
«Ved markedsrettingen og privatisering ga venstresiden delvis fra seg det som hadde vært dens kjennemerke, nemlig å mobilisere staten til fordel for folk flest.»
I november 2017 besøkte president Donald Trump kollegaen Xi Jinping i Beijing. Same året tok handelskrigen mellom USA og Kina til.
Foto: Damir Sagolj / Reuters / NTB
Det som kjem etter globaliseringa
35 år etter at Berlinmuren fall og liberalismen såg ut til å ha vunne, reiser tollmurane seg i verda.
Gatekunsten på denne muren i Kyiv er basert på kunsten til Marija Prymatsjenko, som ukrainarane no omfamnar.
Foto via Wikimedia Commons
Naiv kunst og nøktern røyndom
Dei naivistiske dyrefigurane til Marija Prymatsjenko har blitt viktige for gjennomsnittsukrainaren, som kjempar vidare i trua på mirakel.