Nostalgisk preg på memoarboka

Omslagsbiletet på Thorbjørn Jaglands memoarbok syner oss forfattaren der han sjølv skriv han kjenner seg friast – i norsk skogsterreng, traust turkledd med sekk på ryggen, på veg opp og fram med lange steg. Kontrasten er slåande til biletet på framsida av boka til Hadia Tajik, hyperurban og ultrafeminin i fløyelsdress og stiletthælar. Jaglands foto spelar på historia. Han går i fotspora til landsfaderen sjølv, Einar Gerhardsen. Kva enn Tajik måtte ynskje å få fram med biletet sitt, er det i alle høve ikkje historie.

Fridom og historie er dei to hovudtemaa i boka. Forfattaren er glad i historie, men det ser ikkje ut til at kjærleiken er gjengjeldt. Jagland sit fast i historia. Han slit med å gjere seg ferdig med tida som partisekretær, partileiar og statsminister. Side på side går med til å rettferdiggjere seg og plassere skulda for alt som gjekk gale på andre. Han legg ut om kor grovt misforstått han vart, motarbeidd i det løynde av motstandarar i og utanfor hans eige parti og fullt offentleg av pressa. Dei verste var tidlegare partisekretær Haakon Lie og VGs Olav Versto, som gjekk saman om å ta han, etter det Jagland trur.

Partiets eiga historie vende seg mot han. Den eine beingrinda etter den andre ramla ut or skapet. Arven frå den kalde krigen la seg som ein taukveil rundt beinet på partileiaren og heldt han fast i ei rekkje av skandalar – alt frå CIA-støtte til AUF, politisk overvaking og til sist «Berge Furre-saka», som dreiv han til å kaste Grete Faremo ut av regjeringa. Særleg denne siste saka greier forfattaren ut om i keisam detalj, utan at lesaren blir stort klokare på kva dette var for noko. Det avgjerande vert til slutt ein klatt korrekturlakk på eit papir.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare