Film
Opptur, nedtur, busstur
Kor ofte ser du orda feelgood og schizofreni i same slengen?
Sofie Gråbøl spelar hovudrolla som schizofrene Inger.
Foto: Martin Dam Kristensen / AS Fidalgo
Det er 1997 og over tjue år sidan Inger (Gråbøl) budde i Paris. Sidan har ho budd på ein institusjon, for ho lir av schizofreni. No vert ho henta av systera Ellen (Christensen) og svoger Vagn, som på hans oppmoding tek Inger med for å sjå byen ho elska så høgt før ho blei sjuk. Transportmetode? Organisert gruppebusstur.
Bodil til Gråbøl
Det må jo nesten vera basert på ei ekte historie for at det skal vera plausibelt å ta ein person med tidvis sterke psykosar med på langtur med buss. Ved fyrste augekast var eg tilsvarande skeptisk til at ein av dei mest kjende danske skodespelarane, Sofie Gråbøl, skulle spela denne personen. Det lukta liksom amerikansk Oscar-fisking, altså at profilerte filmkjendisar tek på seg ekstra utfordrande roller tilsynelatande berre for å hanka inn den gjæve filmprisen.
Det skulle ikkje gå lange tida før dei kyniske auga mine vart fylte med tårer, gong på gong på gong. Det går forresten heilt fint å vera kynikar og gråteperse på same tid, det får eg stadig bevist, men det er altså noko spesielt med Rose. Og måtte Sofie Gråbøl få alskens prisar for rolletolkinga si.
Grinebitarperse
Ein viktig faktor for å overvelda kjenslesenteret i hjernen er utvilsamt all omtanken som kjem fram, alt frå dei perplekse, men velmeinande passasjerane til den sympatiske og romslege bussjåføren. Som i alle grinefilmar må det inn ein skikkeleg slemming som er så lite likandes at ein berre veit at han kjem til å snu til slutt. Dette tilfører Søren Malling heilt strålande i rolla som lektor Skælbæk, med kona og sonen Christian som nydelege motstykke til supergrinebitaren.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
