Panikk i gammalt steinhus
I romanen Rase får vi meir av det gode frå Vær snill med dyrene.
Monica Isakstuen tek opp tråden frå den førre romanen.
Foto: Tommy Ellingsen
Dei av dykk som las Monica Isakstuens roman frå 2016, Vær snill med dyrene, vil, som eg, lese Rase som ein oppfølgjar. Hovudpersonen har no kome til ein ny stad i livet med ny kjærast, nytt (men gammalt) hus og to nye barn – tvillingar.
Hardt og mjukt
Isakstuen er god på å skildre kvardagen med tre små barn. Eg ser levande for meg den slitne og sveitte mammaa som aldri føler at ho strekk til og som er i ferd med å miste seg sjølv eller rett og slett ikkje forstår kven ho er: «Hvem snakket sånn?» «Hva slags menneske var jeg egentlig?»
Størsteparten av notata eg gjer meg i lesinga, er sitat, for Isakstuen finn verkeleg dei rette orda. Som tittelen antydar, er det raseriet som er det sentrale i romanen. Eg-personen slit med å kontrollere korleis ho reagerer når barna ikkje oppfører seg slik som ho ønsker. Sjølv om planen alltid er å «mate, trøste, tørke, bære, stryke, kose, vaske klemme, gre, legge, lukke», som ei trygg og roleg mamma, går ho fort over til å «trekke, slepe, hale, dra, dytte, dunke, løfte, kaste, knuse, true, rope, brøle». Det er ein elegant ordleik her der vi får smake på ord som både er mjuke og harde i lyd og i tyding.
Morskap
Vær snill med dyrene fekk Brageprisen og elles gode kritikkar, alt velfortent. Då er det kanskje urettferdig av meg å samanlikne Rase med den førre, eller meir presist forvente at ho er like god eller betre, eller at det skal skje eitt eller anna med meg mens eg les. For det gjer det først ikkje. Det er mykje av det same her og ikkje mange nye perspektiv.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
