Popcorn med froskesmak

Paris, 1935: Dei to veninnene Madeleine (Tereszkiewicz) og Pauline (Marder) slit med å lukkast som høvesvis skodespelar og advokat. Då Madeleine vert skulda for å ha drepe ein kjend teaterprodusent, satsar dei på å utnytta merksemda rettssaka får frå media. Men dette finn ikkje den verkelege mordaren seg i, så kva skjer då?

Teatralsk

Likar du lettbeinte farsar med vakre menneske, vakker dekor og ikkje minst Isabelle Huppert? Då kan du knapt få noko betre enn Det var jeg!. Filmen er som å sjå ein episode Poirot, berre på fransk, med opplagd humor i staden for opplagde mysterium. Det er mykje sannsynleg at rekvisittavdelinga faktisk har jobba på begge: estetikken er til forveksling lik, med art deco poppande opp i kvar einaste filmramme. Den fiffige om enn enkle historia er basert på eit teaterstykke frå 1934 av Georges Berr, og det er tydeleg at filmen er ei hyllest til akkurat denne tida med sin glade optimisme og tru på framtida. Eiffeltårnet glimer i bakgrunnen der Madeleine balanserer på dei parisiske taktoppane i armane på sin tøysete elskar/trulova, som vil gifta seg til pengar for å ha råd til å ha Madeleine som kjærast. Très fransk, altså.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare