Sterkt og poetisk om etnisk utanforskap
Ei enkel, framifrå framsyning om vondskapen som synest å ha bite seg fast i oss.
Det blei teater av Brynjulf Jung Tjønns sterke og prislønte diktsamling.
Foto: Den Nationale Scene
Det låg vel i korta at det måtte bli teater av Brynjulf Jung Tjønns sterke og prislønte diktsamling om røynslene hans som sørkoreansk adoptivson, «gjenbruksbarn» og mislykka odelsgut. Maren Bjørseth har lagt teksten til rette for scena, ei oppgåve eg vil tru har vore nokså overkommeleg – det meste ligg jo i dikta sjølve. Så har ho støypt elementa saman til ein kunstnarleg heilskap som fungerer svært godt som monolog.
På scena møter vi to personar, Huy Le Vo i rolla som eg-forteljaren, alias Brynjulf Jung Tjønn, og Kim Thanh Ngo (Kim Dürbeck) som handterer miksepulten i bakgrunnen og gir djupn til orda og rørslene.
Dette er ei forteljing om angst og sakn, om identitet og utanforskap på fleire plan. Om trongen til å fortelje ikkje berre kven ein er, men kanskje vel så mykje kven ein ikkje er. Han er ikkje terroristen som gjekk til åtak på ein moské etter først å ha drepe halvsystera si; han er ikkje ein av dei som sprang etter Arve Beheim Karlsen og jaga han i døden i Sogndalselvi; han er ikkje ein av dei som drap Benjamin Hermansen på Holmlia. Bak desse ugjerningane stod norskfødde «gode nordmenn».
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
