Sylfrekk satire
Michael Haneke hersar med den herskande klassen.
Dei er kvite og rike. Distansen til den arabiske familien som jobbar på kjøkkenet, er diger.
Foto: Arthaus
DRAMA/SATIRE
Regi: Michael Haneke
Happy End
Med: Isabelle Huppert, Mathieu Kassovitz, Jean-Louis Trintignant
Happy End følgjer ein fransk overklassefamilie av parodiske proporsjonar. Inn i familien kjem ein tolvåring som grunna livet med mora ikkje enno er heilt asosialisert frå samfunnet. Far hennar (Kassovitz) er ein fjott. Kona hans er støtt på nettet. Tanta (Huppert) driv berre bedrifta. Bestefaren (Trintingnant) huskar aldri kven ho er. Onkelen er eit utskot. Dei fleste møter verda med arrogant ignoranse.
Leiarar
Isabelle Huppert er sjølvsagt perfekt som distansert næringslivsleiar frå ein rik familie. Jean-Louis Trintignant viser komiske kvalitetar som dement bestefar. Unge Fantine Harduin imponerer som smart tolvåring. Ho observerer dei andre og er tvillaust den ein sympatiserer med. At ho skal la seg leie av resten, heng ikkje på greip. Eliten i Europa verkar nyte perfeksjonen til sivilisasjonen sin på dekket av ein kontinental «Titanic».
Ei scene der feirande fiff blir vitja av utanforståande som stiller dei i dårlig ljos, har likskap med klimakset i The Square av Ruben Östlund. Scena til Haneke er mindre storslagen og symbolsk, men morosam og effektiv. Det kan sjå ut som om den stive eliten aldri har sett afrikanske menn før.
Kald, kaldare
Varmen frå Amour er vekk. Austerrikaren er heller tilbake i kulden frå Funny Games. Vi følgjer ikkje ein fengslande figur som i Pianolærerinnen, der Huppert fekk utfalda seg for fullt. Her får vi korte klipp frå liva til dei ulike familiemedlemmane. Figurane er karikerte. Haneke tek satiren langt.
Digital estetikk frå sosiale medium siv inn i spelefilmen. Det styrkjer kjensla av å vere framandgjord og distansert. Direkte kommunikasjon kantrar fort. Store rom og avstandar i same hus gjer eit bilete av ein fragmentert familie av folk som er lausrivne frå det franske samfunnet. Dei er kvite og rike. Distansen til den arabiske familien som jobbar på kjøkkenet med utmatta blikk, er diger. Den uuthaldelege letta overklassen i Europa ber på, blir smurd inn. Meldinga er klar og morosam. Haneke er alltid verd ein kinotur. Det gjeld Happy End òg.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
DRAMA/SATIRE
Regi: Michael Haneke
Happy End
Med: Isabelle Huppert, Mathieu Kassovitz, Jean-Louis Trintignant
Happy End følgjer ein fransk overklassefamilie av parodiske proporsjonar. Inn i familien kjem ein tolvåring som grunna livet med mora ikkje enno er heilt asosialisert frå samfunnet. Far hennar (Kassovitz) er ein fjott. Kona hans er støtt på nettet. Tanta (Huppert) driv berre bedrifta. Bestefaren (Trintingnant) huskar aldri kven ho er. Onkelen er eit utskot. Dei fleste møter verda med arrogant ignoranse.
Leiarar
Isabelle Huppert er sjølvsagt perfekt som distansert næringslivsleiar frå ein rik familie. Jean-Louis Trintignant viser komiske kvalitetar som dement bestefar. Unge Fantine Harduin imponerer som smart tolvåring. Ho observerer dei andre og er tvillaust den ein sympatiserer med. At ho skal la seg leie av resten, heng ikkje på greip. Eliten i Europa verkar nyte perfeksjonen til sivilisasjonen sin på dekket av ein kontinental «Titanic».
Ei scene der feirande fiff blir vitja av utanforståande som stiller dei i dårlig ljos, har likskap med klimakset i The Square av Ruben Östlund. Scena til Haneke er mindre storslagen og symbolsk, men morosam og effektiv. Det kan sjå ut som om den stive eliten aldri har sett afrikanske menn før.
Kald, kaldare
Varmen frå Amour er vekk. Austerrikaren er heller tilbake i kulden frå Funny Games. Vi følgjer ikkje ein fengslande figur som i Pianolærerinnen, der Huppert fekk utfalda seg for fullt. Her får vi korte klipp frå liva til dei ulike familiemedlemmane. Figurane er karikerte. Haneke tek satiren langt.
Digital estetikk frå sosiale medium siv inn i spelefilmen. Det styrkjer kjensla av å vere framandgjord og distansert. Direkte kommunikasjon kantrar fort. Store rom og avstandar i same hus gjer eit bilete av ein fragmentert familie av folk som er lausrivne frå det franske samfunnet. Dei er kvite og rike. Distansen til den arabiske familien som jobbar på kjøkkenet med utmatta blikk, er diger. Den uuthaldelege letta overklassen i Europa ber på, blir smurd inn. Meldinga er klar og morosam. Haneke er alltid verd ein kinotur. Det gjeld Happy End òg.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Det kjæraste eg har? Min ser ikkje slik ut, men eg er ganske glad i han, ja.
Foto via Wikimedia Commons
Smørbutten min får du nok aldri
Ei flygande badstove skal få ny heim, sit det nokon inni alt?
Foto: Maren Bø
Badstovene tek av
Det er interessant korleis badstove inne kan vere så ut, mens badstove ute er så in.
Morgonfrisk fersking
«Ein kan kjenna seg frisk og sterk, vera åndsfrisk eller endåtil frisk som ein fisk, friskna til, verta frisk att frå sjukdomen og heilt friskmeld.»
150-årsjubilant: den austerrikske komponisten Arnold Schönberg (1874–1951).
Fredshymne
Kammerchor Stuttgart tolkar Schönbergs «illusjon for blandakor» truverdig.
Marianne Nielsen i hovudrolla som Winnie. Gerald Pettersen spelar Willie.
Foto: Sebastian Dalseide
Beckett-klassikar av godt merke
Glade dager byr på ein strålande skodespelarprestasjon av Marianne Nielsen.
Papiravisa