Teater
Syltynt
E16 Dødsvegen er ei framsyning som har lite å melde – og som melder det i over halvannan time.
Christine Hope, Thomas Bye og Gisle Børge Styve står på scenen i revyen om E16.
Foto: Andreas Roksvåg
Om E16, som endeleg er kommen inn på nasjonal transportplan, har det vore sagt og skrive mykje. Om dei mange dødsulukkene, dei hyppige rasa, kollisjonane og anna elende. No har vegen òg fått sin eigen revy, men tekstane som ligg til grunn for framsyninga, er ikkje av ein slik kvalitet at dei gir grunn til å heise flagget.
Det opnar med ein grei nok dødsvegvariant av «Millom bakkar og berg», og går rett over i ein Jon Fosse-satire med eit par som kjem køyrande gjennom ein mørk tunnel (Nokon kjem til å kome). Det Fosse-stykket har vore revyturnert i årevis, med betre tekstar enn denne, som berre verkar passé. Så følgjer ei latterleggjering frå og av departementstilsette inne i hovudstaden. Lettvint og uelegant. Det verkar ikkje som forfattar og regissør har gjort den minste freistnad på å lyfte teksten opp på eit skikkeleg nivå.
Det einaste originale innslaget, og det beste, er nummeret der ei kvinne må behandlast av psykolog fordi ho ikkje er redd for å køyre «Dødsvegen» og slik skil seg ut frå familien og alle naboane. Elles får velkjende fordommar breie seg.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
