Rogaland Teater, Teaterhallen

Regissør: Kjetil Bang-Hansen

Esau og Jakob

Bibelske soger bearbeidde av Svein Tindberg
Scenografi og kostyme: Milja Salovaara
Lyd/lys: Marius Podolski

Ein kan tenkje at regissør Kjetil Bang-Hansen og skodespelar Svein Tindberg har fortalt det som er å fortelje frå Bibelen, etter at dei sidan 1995 har framført Markusevangeliet, Apostlenes gjerninger og Abrahams barn for fulle teaterhus. Er det ikkje nok no?

Faktisk ikkje. I Esau og Jakob greier Tindberg på rørande vis å få glimt frå ein barndom på sommarferie hos tante og onkel i Horten til å gå i dialog med maktkampen mellom tvillingane Esau og Jakob for fire tusen år sidan. Regissør Bang-Hansen syter for at dei bibelske historiene vert saumlaust kommenterte av Tindbergs kloke refleksjonar om konfliktar i dag, på individuelt og internasjonalt nivå. Stykket kjennest djupt eksistensielt og nærgåande.

Enkel scenografi

Scenografien til Milja Salovaara er stilrein: På golvet ligg eit handvove teppe, medan eit liknande teppe tener som bakvegg. To krakkar, ein skodespelar og eit bladlaust tre. I greinene heng bilete av Abraham og Sara, Isak og Rebekka, og etterkomarane deira. Det er eit pedagogisk grep for at vi ikkje skal gå surr i namna. Men bileta er for små til at dei blir noko meir enn vakre oppheng.

Tindberg held likevel god orden på kva som skjedde med Esau og Jakob, formødrer og forfedrar, og levandegjer på framifrå vis kjenslene deira. Alt då tvillingane låg i magen til Rebekka, slost dei. Når ho ber Gud om råd, er svaret at det bur to folkeslag i morslivet hennar. Dei skal skiljast før fødselen, og den eine skal bli sterkare enn den andre. Konfliktane i Midtausten trer fram, då som no.

Finst tilgjeving?

Stykket handlar om sjalusi og maktkamp mellom brør gjennom mange tiår. Veslebroren Jakob er ein sleiping som lurar til seg førstefødselsretten frå Esau og velsigninga frå faren Isak. Den eldste skal seinare verte stamfar til ørkenfolket edomittane, medan Jakob blir den tredje patriarken til israelittane.

Tindberg og Bang-Hansen har skapt ein imponerande vev. I eit klimaks løfter dei fram den mest gåtefulle historia: den om lurendreieren Jakob som ei natt slåst med ein ukjend mann og nektar å gje seg før den ukjende – Gud sjølv – velsignar han. Og den umåteleg vakre scena der Esau tilgjev veslebroren det vonde han har gjort. «Finst tilgjeving? Finst nåde?» spør Tindberg. Spørsmåla dirrar på teaterscenen når dagens konflikt i Midtausten heng der som eit vondt bakteppe.

Kristin Aalen

Kristin Aalen er teaterkritikar.