Teater
Vaklande, men intens dystopi
Samuel Becketts dommedagsklassikar er sterkt tolka, men ikkje heilt ferdig på Scene 3.
Hilde Olaussen og Svein Roger Karlsen spelar gamlingane i søppelbøttene, Jan Grønli den blinde Hamm.
Foto: Dag Jenssen
Kombinasjonen Samuel Beckett og Det Norske Teatret er eit eige kapittel i nyare norsk teaterhistorie. Koplinga er og sterkt knytt til teatermannen Bjørn Endreson (1922–1998), som etablerte eit særeige Beckett-lag på Det Norske Teatret på 70-talet. Skodespelarar som Bjarne Andersen, Tom Tellefsen, Ulrikke Greve med fleire fekk nokre av sine største triumfar i Endresons Beckett-oppsetjingar.
Men Endreson hadde sett Beckett på køyreplanen lenge før det. Skodespelet Sluttspel hadde noregspremiere så tidleg som i 1961 på Rogaland Teater, fire år etter urpremieren i London. Den gongen var Bjørn Endreson teatersjef i Stavanger. No spelar Det Norske Teatret Sluttspel att, i Endresons omsetjing.
Typisk absurd teater
Stykket er sjangermessig svært typisk absurd teater, ikkje minst i kontrasten mellom taktil miljøetablering og ulogisk dialog, med replikkveksling av typen «– Er det deg? – Nei.» (Obs! Ikkje direkte sitat.)
I eit dunkelt lagerrom (?) sit ein blind mann og prøver å halde på autoriteten overfor ein lite tenestviljug personleg assistent – og to gamle, utslitne foreldre, som han har plassert oppi kvar si søppelkasse.
Teksten varierer mellom ordrike utgytingar og kjappe, galgenhumoristiske samtaler. Heile tida er det antyda, utan å gå rett på sak, at vi er plasserte i eit sundslege område, i dei siste dagane eller timane etter ein uoppretteleg katastrofe. Stykket er dystert, men likevel vakkert, av di det heile tida svingar mellom kynisk resignasjon og ein sår, undertrykt lengt.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
