Utan eit eige rom

Ettersom vi stadig blir eldre her i landet, er det ikkje lenger sjeldan ein ser bilete og oppslag av menneske som fyller hundre år. Dei fleste av desse «heldige» er kvinner. Men er livet etter dei nittifem eigentleg noko å trakte etter? Det kjem sjølvsagt heilt an på korleis ein har det, og korleis ein tar det.

Myten om at dei som blir så gamle, er spesielt lykkelege menneske, gjer i alle fall Elin Eika Bringa sitt beste for å avlive. I Snart er eg natt, som er den første romanen hennar, får vi innsikt i livsverda til ei kvinne dei siste par vekene før den store dagen skal markerast.

Gonhild er klår i hovudet, men synest livet er lite å rope hurra for. Lengten hennar går slett ikkje mot fleire dagar, men mot den siste og endelege natta. «Døden tar meg riktig nok att, men det går langsamt. I motsetning til dei andre her et han meg nedanfrå og opp, dryger det ut, som om han skjer små bitar med kniv og gaffel.»

Boka er full av slike treffande formuleringar som gjer lesaropplevinga sterk og sugande, sjølv om soga er noko av det mest tragiske eg har lese på lenge. Her er også mykje svart humor, som i scena der Gonhild spør ein besøkande på sjukeheimen om korleis vedkomande stiller seg til aktiv dødshjelp, får ein usikker latter til svar – og straks føyer til at det slett ikkje er teoretisk meint.

Berre i bøkene

Tidsplana vekslar mellom notida på sjukeheimen og tilbakeblikk på det lange livet. Gonhild har budd heile livet i Bø, ho har knapt vore utanfor kommunegrensa. Rotfesta i bygda har ho likevel mangla eit sterkare feste inne i seg sjølv.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare