Utsyn frå Inderøy
«Sørg berre for å få dei ut!»
Born evakuerte frå ein barneheim i Zaporizhzhia har kome til grensebyen Lviv og skal vidare med tog til Polen.
Foto: Kai Pfaffenbach / Reuters / NTB
Russarane har det greitt når folk er i vegen for dei eller til bry: Dei berre sender dei ut til næraste utland. Der oppdagar dei nye «turistane» ofte – ikkje alltid, men stort sett – at det går like greitt eller litt greiare enn det gjer heime i Russland dersom styresmaktene har lagt vrangsida til, og så vert dei verande i det nye landet.
Lengten etter Russland er likevel konstant og sterk, for ikkje lenge sidan bladde eg gjennom sidene om Boris Pasternak, som i 1958 vart mobba heilt til han sa nei til Nobelprisen i litteratur; han kunne ikkje tenkja seg eit liv utanfor fedrelandets grenser, same kor mykje vondt Moskva hadde gjort han. Slik vart han verande der heilt til han døydde.
Dei ukrainarane som no ikkje ser råd for å verta i det gamle Russland, vil helst unngå å flytta, dei òg, men tilhøvet mellom russarar og ukrainarar er så grundig forgifta med den nye krigen at lite sikkert kan seiast om framtida, både deira eiga framtid og framtida for landet. Men det vil ta lang tid før ukrainarane finn seg såpass til rette at Russland vert ein naturleg stad for dei generasjonane som har vore fleire ættleder i Ukraina.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
