Akrobatisk trekkspelkunst
Eriksen balanserte det akrobatiske og det kunstnarlege.
GAMALDANS / POPULÆRMUSIKK
Trekkspelet er eit mangfaldig instrument: Det finst mange typar trekkspel, og repertoaret spenner frå enkle dansemelodiar til samtidsmusikk. Samstundes som instrumentet er svært populært, er det òg eit av dei mest stigmatiserte – noko dei mange trekkspelvitsane vitnar om. Eit anna paradoks er at trekkspelet er eit typisk nybyrjarinstrument, samstundes som det vert traktert av svært virtuose musikarar uansett stilart. Nolevande døme på trekkspelarar som kombinerer høg underhaldingsfaktor, musikalitet og virtuositet, er Stian Carstensen, Frode Haltli og Heine Bugge.
Ein av dei viktigaste representanten for denne stilen er Erling Eriksen (1919–1996). På repertoaret stod dansemusikk – både norsk/svensk gamaldans, samba og tango. Dessutan spelte han klassiske svisker, alle slags populære melodiar og jamvel jazz.
Uansett stil er spelet prega av ein uvanleg teknisk virtuositet, men utan at det verkar påtrengande. Musikaliteten og roa i spelet gjer at Eriksen på meisterleg vis maktar å balansera det akrobatiske med det kunstnarlege.
Eriksen hadde si glanstid mellom 1940 og 1960, og han var populær både som dansespelemann og som konsertmusikar. Han gav ut plater og dukka ofte opp i kringkastinga. Når Håvard Svendsrud, som sjølv er ein glimrande trekkspelar, gjev ut heile seks plater med Eriksen (den første som CD, og resten i heildigital versjon), er det ein viktig del av norsk musikkhistorie som atter vert gjord tilgjengeleg.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
