Viser

Asbjørn Ribe:

Blått & grønt og gult

Skipop Records / Altenburg skivbolag

Asbjørn Ribe har i mange år sysla med engelskspråkleg pop/rock, mellom anna som medlem av Number Seven Deli og Jim Stärk. Men dei siste ti åra har han sunge på norsk, og dette er hans tredje plate under eige namn.

Tematikken dreier seg rundt det nære og kvardagslege, som mellommenneskelege relasjonar og det daglege strevet med å leva eit vanleg liv utan at det vert kaotisk. Velkjend tematikk. Men det som skil tekstane til Ribe frå den store mengda av rimsmedar som tykkjer synd i seg sjølv, er det språklege måtehaldet. Han nyttar ikkje fleire ord enn høgst nødvendig; «Blått og grønt og gult er fargene/ Jeg trenger for å tegne dagene». Men av og til er han dristigare: «Skal jeg korsfestes vil jeg henge/ Med god utsikt på en topp/ Men her er flatt og ingen høyder/ Så jeg må jobbe hardt før jeg kan spennes opp. Jeg må bære stein.»

Naivistisk

Det er noko minimalistisk og naivistisk over framføringane hans. Songen er temmeleg «rett fram», utan artistiske verkemiddel, og han syng jamvel småsurt av og til, utan at det – som det meste av dagens vokalproduksjon – er retusjert ved hjelp av autotune. Eg mistenker jamvel Ribe for å varsamt overdriva dette, som eit musikalsk verkemiddel som gjer lydaren tillitsfull og open.

For Ribe er ikkje berre poet og songar. Medan dei fleste visesongarar held eit godt grep om gitaren og byggjer opp songane rundt nokre trygge og velkjende grep, er det pianoet som er instrumentet til Ribe. Songane er ofte bygde opp rundt nokre få akkordar som vert repeterte, men nyansar i instrumentering og koring gjer at det likevel vert dynamisk.

Humoristisk

Ribe avslører seg som ein musikar med humoristisk sans når han syng «Amoll, G, F og E7 av og til/ spiller jeg forsiktig på gitaren min», medan han spelar heilt andre akkordar på piano. I tillegg til vanleg piano vert det nytta ymse eldre elektromekaniske klaviatur – mellom andre Wurlitzer og Clavinet – og orgel. Saman med akustiske gitarar og delikat bruk av fiolin/bratsj og treblås får produksjonen ein fin balanse mellom 70-talsnostalgi, kammermusikk og sørlandsk visestemning.

Dette er ei tilsynelatande enkel plate både når det kjem til tekst og produksjon, men det er nye, elegante detaljar å oppdaga for kvar gong ein lyder.

Sigbjørn Apeland

Sigbjørn Apeland er musikar, musikkvitar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.