Å forveksla aggressor med forsvarar
Teikning: May Linn Clement
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
I siste utgåva av Dag og Tid (10. mai) utfordra Jon Lund Hansen meg på spørsmålet om kven som ynskjer fred i Ukraina. Hansen skriv at Russland i 2014–2015 underteikna Minsk-avtalane, og at Russland tok kontakt med Nato hausten 2021 for å unngå krig i Ukraina. Han nemner òg forhandlingane i Belarus og i Tyrkia i februar–mars 2022, der partane møtte kvarandre for å snakka om ein mogleg fred.
Skal eg tolka Hansen rett, meiner han at Russland heile tida har vore på tilbodssida når det gjeld fred, mens Ukraina har ynskt krig. Eg trur ikkje – mildt sagt – at historikarane i framtida vil vera einige med Hansen i dette synet.
Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar. Fyrst gjekk Putin til ein brutal, uproporsjonal krig mot folket i Tsjetsjenia, der han lét hovudstaden Groznyj bli bomba flat. I 2008 gjekk han til åtak mot den sjølvstendige staten Georgia og okkuperte delar av landet. I 2014 gjekk han til åtak på Ukraina fyrste gongen. I 2022 gjekk han til fullskala invasjon av Ukraina etter å ha erklært at det eigentleg ikkje finst nokon ukrainsk stat.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
