Genetisk essensialisme?
DNA-testing.
Foto: Rich Pedroncelli / AP / NTB
Sist veke hadde Aina Westrheim Ravna, professor i farmakologi ved UiT, eit innlegg her i avisa i samband med essayet «Om det norske og det samiske». Spørsmålet vi diskuterer er i kva grad ein genetisk studie – «The Western and Eastern Roots of the Saami – the Story of Genetic ‘Outliers’ Told by Mitochondrial DNA and Y Chromosomes», gjort av professor Kriistina Tambets og andre – kan reknast som solid vitskap eller ikkje. Kjelda mi, professor i evolusjonær genetikk Mark Thomas ved University College London, meiner han ikkje kan det.
Studien er frå 2004. Men det er ikkje derfor professor Thomas meiner han ikkje held mål. Det er fordi metoden (fortolkande fylogeografi) har vist seg å ha så mange påviselige veikskapar – i motsetnad til Newtons mekanikk og dei andre eksempla professor Ravna viser til.
Det har vore store endringar i den genetiske vitskapens metodar og teknologi i tida etter at studien blei gjort: DNA-sekvensialisering av heile genom; «genotyping»; forbetra teknologi for å behandle oldtids-DNA. Mykje større datamengder er blitt tilgjengeleg, verktøya for å analysere dei er forbetra; metodane for dataanalyse og inferens er også forbetra. Alt dette har ført til meir detaljerte, sikre og nyanserte forståingar av populasjonshistorier.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
