Dersom ein ikkje trur at mennesket er skapt i Guds bilete, kan det ikkje finnast noko menneskeverd, skriv Eivor Andersen Oftestad i ein artikkel om kristendomen i vikingtida (Dag og Tid 21. juni). For «miskunn og nestekjærleik vart utleidd av eit spesifikt syn på mennesket, nemleg at menneska – dei du utøver miskunn mot – er Guds bilete, lik Kristus sjølv. Nestekjærleik var ikkje ei naturleg haldning i kulturen, slik til dømes slaveri og trælevesen hadde vore».
Ein slik påstand er i strid med all seriøs forsking. Det var heller ikkje sånn dei tenkte, dei kristne sagaskrivarane som på tolvhundretalet samla opp minnet om den heidenske kulturen før det blei utradert av katolsk propaganda. Så vidt dei kjende til, hadde folk vore minst like flinke til å ta vare på einannan før trusskiftet.
Då ein flokk med kristne immigrantar nådde fram til Grønland ein hustren haustkveld kring år tusen, fekk dei mat og husrom hos ein heidensk bonde som dei verken kjende eller var i slekt med, endå avlinga hadde svikta det året, og ressursane var endå knappare enn elles.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
