Reportasje
GEORGIA: Den nye georgiske regjeringa dreg landet mot Russland. For vanlege folk verkar ikkje draumen om EU som eit ekte alternativ.
Landet flatar ut mot Svartehavet. Ute på slettene går store hesteflokkar. Dei ser tynne og svoltne ut.
Foto: William Sem Fure
Krasjalarmen ular idet eg tek mot til meg og vågar å køyre forbi lastebilen føre meg. Han ser ut som ei leivning frå sovjettida og ligg i femti på motorvegen.
Det er ikkje godt å sjå kva for merke det er, for heile køyretøyet er pakka inn i høyballar som stikk godt utom kantane i alle retningar.
I venstrefila ligg tungtrafikken tett. Så eg gjer som dei lokale og nyttar «den tredje fila» mellom dei, den som eigentleg ikkje finst for oss som har lært å køyre i Noreg.
Eg er på landevegen mellom Tbilisi og Batumi, frå midten av Georgia til kysten av Svartehavet. Eg vil sjå landet som måtte avstå Abkhasia og Sør-Ossetia til Russland i 2008 – ei nær historisk hending som no kan kome til å gjenta seg i Ukraina dersom Trump får viljen sin.
I Tbilisi går demonstrantane med ukrainske flagg, side om side med EU-flagget og det georgiske. Det rår ei sterk kjensle av at det som skjer i Ukraina, kan kome til å avgjere framtida her òg. Georgisk draum, det prorussiske partiet som no sit med makta, hevdar å ha vunne presidentvalet med 54 prosent av røystene. Opposisjonen og demonstrantane hevdar at talet er falskt, og at russisk valmanipulasjon ligg bak.
Men demonstrantane har eg alt lese om.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
