Arbeidarpartiets tapte forteljing

I ei autorisert helsing kalla arbeidarklasseleiaren Jonas Gahr Støre 1. mai «dagen for rake rygger, stolthet og framtidstro. Og en dag for takknemlighet overfor dem som brøytet vei i et samfunn med enorme forskjeller – i makt, økonomi og muligheter».

Han brukte ikkje ChatGPT og kunstig intelligens, som Thomas Seltzer i Fredrikstad. Utan ordet «narrativ» talte han om Arbeidarpartiet som historisk fenomen og førestilling: «Skritt for skritt har arbeiderbevegelsen skapt og preget fortellingen om Norge. Et land med små forskjeller, store muligheter og sterke fellesskap.» Og så vidare om arbeidslinja framover.

Å VERA OVER eller under 20 prosent, det er spørsmålet. Vona er å nå opp til dei historisk dårlegaste vala. Meiningsmålingar tyder på at partiet kan gjera det betre i kommuneval enn når spørsmålet er kva folk ville røysta ved stortingsval.

Det er noko nytt at det nasjonale styringspartiet står sterkare lokalt enn sentralt. Ordførarar synest å vera meir slitesterke og berekraftige enn statsrådar som går til sitt arbeid, viljeløst vimrende, vet ei hvorhen.

NILS ARNE EGGEN, fotballtrenaren som Thorbjørn Jagland ville gjera til oppvekstminister, hadde suksess med dikt i garderoben, godfoten og samhandling for å spela kvarandre gode. Alle blei skulerte i det heilage 4–3–3-systemet med velorganisert soneforsvar, ballsikker midtbane og full gass i kontringar, særleg heime på Lerkendal.

I fotballen er det slik at om spelarane ikkje er gode nok, ikkje er lojale mot kampplanen og driv solospel som fører til balltap i trengde posisjonar, kjem laget inn i ein vond sirkel og taper kampar dei burde ha vunne. Då får trenaren sparken og konverterer til ekspertkommentator.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare