Kommentar
Året utan vitsar
Amerikansk satire og norsk rasismedebatt lir under nokre av dei same problema.
Alt før koronapandemien hadde satiren i The Late Show med Stephen Colbert blitt redusert til hån av teikneseriefigurar. Skjermdump
Lytt til artikkelen:
«I am the least racist person there is anywhere in the world.»
Eg er blitt desperat etter forløysande politisk satire. Til vanleg avsluttar eg dagen med ein cerebral padletur gjennom Late Night-kanalane på YouTube for å høyre kva amerikanske humoristar har å seie om stoda i verda – kall det gjerne ei kveldsbøn eller ein hjernerunk – men no for tida er det ingenting å hente der inne. Ingen stad finn eg god samfunnsharselerande humor. Eg får fnatt.
Det byrja kanskje i 2017, om lag eit år inn i presidentperioden til Trump. Trump sjølv hadde vore ganske morosam under valkampen, hadde levert fleire gode punchliner, men han var alt byrja falme – og det er lenge sidan no. Det er òg lenge sidan nokon scora poeng for å vitse om at presidenten har rar sveis og seier dumme ting. Vi ler kanskje framleis av slikt, men med ein lått som ikkje smittar til auga, berre størknar i galle. Det har blitt verre og verre, til innskrumpinga av komikken vart krona av korona.
Komikarar i karantene
Då USA gjekk i lockdown, trekte programleiarane, som eg før sette mi lit til som ventilar for tidsåndstrykket, seg heim til stova si og laga talkshow derifrå.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
