Krig
Bøner for fred og gamle motorsyklar
Ein motorsykkel kan overleve ved fronten i over to månader, medan levetida til ein bil er mellom 20 minutt og to veker, forklarer leiaren for «reparasjonsbataljonen».
Lysyanka-handverkarane Mykola Viznyuk, Vitaly Nehotsa, Vasyl Besarab og Oleksandr Korolenko reparerer gamle Sovjet-motorsyklar til ny teneste ved fronten mot russiske okkupantar.
Foto via viche.ck.ua
For eit par dagar sidan sat eg og arbeidde i Khlibna-kafeen nær Lviv-plassen i sentrum av Kyiv. Forutan meg var det tre andre menneske i kafeen, alle sat vi ved datamaskinane våre. Eit luftvernvarsel ville ha tvinga kafeen til å stengje, og vi ville ha hamna på gata, men med vårsola skinande gjennom glaset kunne du tru at verda er i orden.
Eg tenkte akkurat på kor stille Kyiv var blitt i det siste, da kafédøra brått vart opna og ein prestekledd mann kring førti kom inn. Han gjorde ein viss teatralsk entré, stogga og såg seg rundt, og trekte til seg merksemd. Alle glodde på han. Så erklærte han: «Eg har kome for å be for fred!» I godt og vel tre minutt ytra han seg på bønfallande vis, og da han tagde, kikka han forventingsfullt på oss med eit håp om å få noko att for strevet.
Den første som gav etter, var ein mann på om lag tretti som sat ved eit vindaugsbord. Han gav 20 hryvnia. Presten fryda seg, gjekk bort til gjevaren, la handa på hovudet hans og messa halvkviskrande ei bøn til. Så vende han blikket mot meg. Eg tok opp ti hryvnia, men da mannen nærma seg, spurde eg kva kyrkje han høyrde til. Han verka brydd. Ein kunne sjå at han tenkte febrilsk. Til slutt sa han: «Frå Volodymyr-katedralen.» «Kva heiter du?» spurde eg. «Fader Volodymyr!» svara han litt tryggare, snappa dei ti hryvnia frå fingrane mine, og forlét kafeen kvikt. Det er over tjue kafear kring Lviv-plassen, så han hadde mykje arbeid att.
Da han hadde gått sin veg, gjekk det brått opp for meg at han hadde tilbydd seg å be for fred, og ikkje for siger. Kan hende kom han ikkje frå Volodymyr-katedralen, som høyrer til Kyiv-patriarkatet, men frå ei eller anna kyrkje innanfor Moskva-patriarkatet.
Men så, når eg tenkte på kleda og framferda hans, konkluderte eg med at denne mannen truleg ikkje hadde noko med noka kyrkje å gjere i det heile teke. Han var berre ein ikkje altfor vellukka skodespelar som spela prest på eit ikkje altfor overtydande vis. Kan hende hadde han halvdagsjobb ved nyårstider i rolla som Fader Frost eller julenissen. No hadde han funne ei meir universell rolle, ikkje knytt til ei særskild årstid – rolla som prest som er klar til å be for fred på kva offentleg stad som helst, der det er tenkjeleg at folk vil høyre på han og gje han pengar.
Framføringa hans fekk meg til å tenkje på dei mange profesjonelle tiggarane som før krigen ofte dukka opp på gatene våre, på undergrunnen og på lokaltog, alltid med dei same orda: «Vi er ikkje herifrå. Vi har mista huset og alle papira våre i ein brann. No har vi ikkje nokon stad å bu. Ver så snill, hjelp oss så godt du kan!» Eg kunne ikkje hugse å ha høyrt desse orda etter at krigen tok til.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
