Kommentar
Byråkratisk woke
Woke-vekkinga er truleg på hell, men sjølve ordet og omgrepet har kome for å bli.
Foto: Børre Høstland / Annar Bjørgli
Når ein har levd ei stund, veit ein av røynsle at vekkingar har ei levetid på eit tiår eller to. Sluttfasen er sjeldan eit sjarmerande syn, og det er truleg ein slik me ser no.
At woke-vekkinga er på hell, veit me som har born i tenåra. Grunnverdiane har dei fått inn med morsmjølka, men dei nektar å stå i ein vestleg skammekrok og gjera bot for kolonitida. Fleirkultur er ikkje noko dei drøymer om, men lever i.
Eit anna teikn: Vekkinga vert forkynt av halvgamle byråkratar. Dei nyanselause aktivistane er grå eminensar i statlege riksinstitusjonar. Eit kjent døme fekk me laurdag i Aftenposten då den svenske kunsthistorikaren og avdelingsdirektøren ved Nasjonalmuseet Stina Högkvist skulle grunngje kvifor Christian Krohgs måleri «Leiv Eiriksson oppdager Amerika» (1893) ikkje vil vera å sjå i museet: «Det er et kolonialistisk bilde.»
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
