Sideblikk
Den glansa forteljinga om Erna
Høgre har bygd opp ei legende om fast styring under turbulente Solberg-regjeringar.
Høgreleiar Erna Solberg på valkampturné tidleg i august.
Foto: Rodrigo Freitas / NTB
Etter valnederlaget for to år sidan var det ei vanleg oppfatning i kommentariatet og mellom politiske forståsegpåarar av ymse slag at Erna Solberg (då 60) ikkje kom til å koma att – ikkje fordi ho ikkje kunne, men fordi ho neppe ville ta fire års ekstrarunde i opposisjon på stortingsbenken. Etter åtte år som statsminister kan slikt bli stussleg. Gro Harlem Brundtland veksla fleire gonger fram og tilbake, men det var kortare ventetid mellom skifta.
ERNA SOLBERG HAR VORE ein trufast gartnar i Høgres hage i magre og feite år: på Stortinget sidan 1989 og statsråd med tilnamnet «Jern-Erna» i Bondeviks andre regjering. Då ho blei partileiar i 2004, var det utan fagnad frå mange høgrefolk og rike onklar. Dei meinte ho var for grå, ufiks, traust og klumsete, og dei etterlyste meir schwung, klare vyar, briljans og klasse.
Men det joviale, pragmatiske og alminnelege blei hennar styrke, inkludert eit rotete kjøkken. Det var vanlege folks tur, også i Høgre.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
