– Eg lovar
Psykiatrane greier ikkje å verte samde om korleis dei skal hjelpe pasientar som skader seg sjølv.
Belteseng, som denne, kan verte teken i bruk dersom pasienten er valdeleg, slår eller driv med omfattande sjølvskading.
Foto: Håkon Mosvold / NTB scanpix
Eg sit i fadderveka i 2014 og ventar på nytt hòl i øyra hos lokaltatovøren. Ved sida av meg sit det ei kvinne. Ser ein bort frå at ho sit i eit tatoveringsstudio, er det ikkje noko påfallande med henne. Pent kledd, iPhone i handa og termokopp på benken ved sida av. Så er det hennar tur. Ho set seg i skinnstolen og dreg opp genseren. Huda hennar er nesten berre arr, ruglete som gammal tapet og i nyansar av lyseraudt og kvitt.
– Kan du love meg at eg får sjå att denne tatoveringa om eit år, spør tatovøren.
Kvinna smiler usikkert og ser ned på kontaktpapiret med kunstverket han skal risse inn i armen hennar. Små plastkoppar med blekk, vaselin og nye plastforsegla nåler ligg klare på benken. Ho trekkjer pusten. – Eg lovar det, seier ho.
Fire år seinare melder forskning.no at norsk helsevesen slit med å hjelpe pasientar med ekstrem sjølvskading. Det går fram av ei kartlegging av 61 psykiatriske avdelingar i 2017. For det finst svært lite forsking på personar som slit med dette. Kartlegginga syner ei jamn spreiing over heile landet.
– Så omfattande døgnbehandling tyder på at helsevesenet truleg ikkje greier å hjelpe pasientane på ein god måte.
Det seier Elfrida Hartveit, prosjektleiar ved seksjon for personlegdomspsykiatri ved Oslo universitetssjukehus.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
