Ei brutal avvenning

Den russiske invasjonen av Ukraina har vist at kritikarane av gassavtalane mellom Russland og EU-landa hadde rett: Det er farleg å basere mykje av energiforsyninga si på ein stat som den russiske. No har Putin vist det sanne andletet sitt, og EU prøver i all hast å finne alternativ.

I dag kjem kring 40 prosent av gassforsyninga si til EU frå Russland, og målet er å kome seg fri frå dette bandet så raskt som råd. «Vi må bli uavhengige av russisk olje, kol og gass. Vi kan ikkje basere oss på ein tilbydar som eksplisitt trugar oss», erklærte Ursula von der Leyen, president i EU-kommisjonen, i ei pressemelding 8. mars.

Gassgrepet

I denne artikkelen let vi i hovudsak olje og kol liggje. Det er gassen som er spesielt interessant i denne samanhengen, sidan så mykje av leveransane kjem gjennom røyrleidningar og difor er ekstra vanskelege å erstatte. Gassimporten er så langt ikkje råka av sanksjonar frå EU, fordi det ville skape for store problem i mange medlemsland. Men sist veke la EU fram ein plan for å kutte importen av russisk gass med to tredelar i løpet av året, og å avslutte importen heilt innan 2030.

Tiltaka EU-kommisjonen foreslår, spenner vidt og breitt og er både kortsiktige og langsiktige: å spare gass ved å skru ned varmen i heimane, å importere meir gass frå andre produsentland, å utvikle hydrogen som energiberar og å satse enda hardare på å byggje ut fornybar energiproduksjon, for å nemne noko.

Er det mogleg å frigjere seg frå det russiske gassgrepet så fort som EU legg opp til? Og kan det kanskje gå enda fortare, om viljen er stor nok?

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare