Kommentar

Vidar Ystad

vidar@dagogtid.no

Det er all grunn til å stille spørsmål om kva som har skjedd i kulissane når referat frå møte ved nokre pennestrøk frå ein overordna, får eit heilt endra meiningsinnhald. Det er neppe daglegdags at slikt skjer i forvaltninga.

Sjølve saka fekk som resultat at direktøren i Statistisk sentralbyrå (SSB) måtte gå, det vart kontrollhøyring på Stortinget og sterk kritikk både mot finansminister Siv Jensen og Finansdepartementet.

Dokumenta som Dag og Tid har presentert, er framleis hemmeleghaldne av Finansdepartementet, som også prøvde å kome unna med å levere sladda dokument då Sivilombodsmannen bad om å få utlevert dokumenta for å handsame klage over innsynsnekting.

«Den går ikkje», sa ombodsmannen. Det er merkeleg at eit presumptivt opplyst og skolert departement kunne tru at dei kunne kome unna ombodsmannen slik. Hadde dei ingenting lært av saka med Olje- og energidepartementet og Statsministerens kontor som freista å kome unna med å nekte å utlevere dokument til ombodsmannen i ei klagesak i 2009?

Resultatet den gongen var at Sivilombodsmannen sende særskild melding til Stortinget om at regjeringa hindra han i å utføre kontrolloppgåvene sine. I neste omgang valsa den dåverande leiaren i kontrollutvalet, Martin Kolberg, opp med regjeringsråden, Nina Frisak, og fortalde kvar skåpet skulle stå.

For å gå tilbake til utgangs­punktet: eit møte i Finansdepartementet 19. september 2017 mellom SSB-direktøren Christine Meyer og forskingssjefen i byrået Kjetil Telle, på den eine sida, og finansråd Hans Henrik Scheel og ekspedisjonssjef Amund Holmsen på den andre, assistert av møteskrivar Pål Sletten, fagsjef i Økonomiavdelinga, på den andre.

Det talar mot god tru å tenkje seg at møteskrivar Sletten skal ha misoppfatta kapitalt kva som vart sagt av partane i eit møte som dette. Som underordna, med dei to øvste embetsmennene i departementet til stades, kan ein trygt legge til grunn at han gjorde sitt beste for at referatet han laga, var pinleg nøyaktig til minste detalj. Ein må legge til grunn at referatet var korrekt.

Alternativet er at på­-
teikningane, som endrar meiningsinnhaldet, er styrte av «interesser» i saka. Då må ein spørje seg om det er «politiske» eller «personlege» interesser ute og går. Det er etablert som faktum at det er Holmsen som gjorde endringane i referatet nesten fire månadar etter at møtet vart halde.

Det er ei kjent sak at både LO og NHO saman engasjerte seg for å stoppe den omorganiseringa av SSB som Christine Meyer var i gang med. Dei ottast konsekvensane for leveransane av dokumentasjon som dei er avhengige av i inntektsoppgjera.

Det er også ei kjent sak at Framstegspartiet kom med kraftige reaksjonar då det vart kjent at ein av forskarane i forskingsavdelinga som Meyer ville fjerne frå forskingsavdelinga, var mannen som stod bak produksjonen av innvandrarrekneskap. Erling Holmøy hadde levert materiale som viste at innvandring var «ulønsamt». Å fjerne han frå avdelinga vart i Frp oppfatta som straffeeksersis.

Spørsmålet er då om Holmsen «korrigerte» referatet av eige tiltak utan «input» ovanfrå, eller om han «sensa» kva som burde stå i referatet?

Uansett: Ei slik handling framstår som ei overkøyring av den underordna og er eigna til å svekke respekt og tillit til den overordna. Ikkje rart at det skaper intern uro.

Det er vel slikt som må kallast dårleg leiarskap?

Vidar Ystad er journalist.