Kommentar
Krig og indignasjon
Jürgen Habermas om meiningskampen mellom tidlegare pasifistar, ei sjokkert ålmente og ein avvegande forbundskanslar etter overfallet på Ukraina.
Ei utbomba bustadblokk i Mariupol sør i Ukraina 22. april 2022. Nokre av dei hardaste kampane etter den russiske invasjonen har funne stad i Mariupol, og det aller meste av byen er øydelagd.
Foto: Alexander Ermotsjenko / Reuters / NTB
77 år etter at den andre verdskrigen enda og 33 år etter slutten på ein skjør fred som berre blei verna gjennom terrorbalanse, er dei skakande krigsbileta attende – vilkårleg utløyste av Russland utanfor vår eiga dør. Som aldri før dominerer krigshendingane liva våre gjennom media. Ein ukrainsk president som kjenner bileta si makt, kjem med sterke bodskapar.
Dei daglege scenane med rå øydelegging og opprørande liding får sitt sjølvforsterkande ekko i Vestens sosiale medium. Det nye og kalkulerande ved måten uføreseielege krigshendingar blir offentleggjorde på, gjer nok meir inntrykk på oss eldre enn på dei medievande yngre.
Men dyktig iscenesetjing eller ikkje – kjensgjerningane slit på nervane, og på grunn av den geografiske nærleiken til krigen sjokkerer dei endå meir. Hjå tilskodarane i Vesten veks difor uroa for kvar som døyr, sjokket aukar for kvar som blir myrda, harmen stig for kvart krigsbrotsverk – og ynsket om å gjera noko med det stig.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
