Kommentar
Kven eig kunnskapen om fortida?
Ein historikar eig korkje funna sine eller framstillinga av fortida, sjølv om enkelte ser ut til å meine det.
Simen Sætre har skrive ein viktig artikkel i Prosa nr. 6 i år der han er svært streng med Morgenbladets bokmeldar Bernhard Ellefsen, som påstod at forfattar og journalist Hugo Lauritz Jenssen gjorde seg skuldig i kunnskapstjuveri då han skreiv boka En samisk verdenshistorie.
Ellefsen skulda ikkje Jenssen for plagiat. Sjølv om han meiner han ligg nær opptil. Det store problemet er derimot «bokens mange tyverier av kunnskap». Og Ellefsen nyttar nettopp omgrepet kunnskapstjuveri for å vise korleis forfattaren på ein «omfattende og skruppelløs» måte nyttar andre forfattarars «funn, fremstillingsform, ord, historiske fotografier og sitater fra samtiden».
Eg skal ikkje vurdere om Ellefsens karakteristikkar er treffande for boka til Jenssen. Men ifølgje Sæter har Jenssen på ingen måte underslått kvar han har henta stoffet sitt frå. Eg vil derimot spørje om det overhovudet er fruktbart å snakke om kunnskapstjuveri? Eller sagt på ein annan måte: Sidan tjuveri er eit lovbrot, må me då nytte juristspråk og reglar i åndsverklova for å vurdere om innhaldet i eit verk i for stor grad kviler på eit anna arbeid?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
