Om det norske og det samiske (3)
Kunstlivet er blitt ein viktig arena for urfolkskampen til samane, men korleis står det til med presisjonen? Har omgrepet «urfolk» djupt problematiske røter i kolonitida?
Kunstnaren Máret Ánne Sara stilte ut verket «Pile o’Sápmi Supreme» med 400 reinskallar framfor Stortinget i 2017.
Foto: Heiko Junge / NTB
XI
Om harde vitskapar som arkeologi, juss og genetikk blir påverka av den etniske dimensjonen, seier det seg sjølv at det same kan skje på kulturfeltet. Det er naturleg, ja, litt av vitsen, at kunst og kultur skal ta opp i seg og tolke konfliktar, ta tak i vanskelege spørsmål og gjerne få oss til å sjå ting på nye måtar.
Kunsten skal vere fri, men samstundes, eller kanskje nett derfor, blir ulike typar politisk ideologi ofte dominerande. Det er forståeleg, for ideologiar trengst for å skjøne verda, og lovnadene deira om frigjering frå gamle strukturar gir mange håp om noko anna, om at endring frå det som er urettferdig og destruktivt, er mogleg. Samstundes kan ideologiar føre til at mange ser verda gjennom dei same brillene. Frigjeringa slår over i ein ny dogmatikk, i nye reglar og gruppetenking. På 1970-talet stod til dømes marxistisk teori sterkt, deretter den ironiske postmodernismen.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
