Partnarskap mellom toppfolka

Folket mot eliten har grobotn i norsk tankemåte og politisk tradisjon: Det er dei der oppe mot oss her nede, dei der inne mot oss her ute, sentrum mot periferi, Oslo mot røkla.

I røynda er mistrua mindre enn det høyrest ut når sjølvutnemnde representantar for den tause majoriteten ytrar seg fritt i sosiale medium, med overslag til mainstream. Folk flest er berre moderat misnøgde med elitane, og det er gjensidig: Elitane er (moderat) misnøgde med folket, og dei er også (moderat) misnøgde med folkevalde politikarar.

Dei KUNNSKAPS-produserande delane av eliten har helst studert samfunnet sett nedanfrå. Maktutgreiaren Fredrik Engelstad og kollegaer ved Institutt for samfunnsforskning (ISF) gjer ein vri med boka Eliter i endring.

Deira bodskap er at det ikkje finst ein hegemonisk elite med stor E, i bestemt form eintal. Det er ulike elitar som har politisk styringsmakt, ressursar og rikdom, spesialkunnskap og ekspertise, eller kulturell kapital og tolkingsmakt, og dei går sjeldan i takt.

DEN NORSKE ELITEN ser ikkje på seg sjølv som ein samla elite. Dei kjem ikkje frå dei same eksklusive eliteskulane, som i Frankrike og England, og dei er i moderat grad sjølvrekrutterande.

Elitane er like mangfaldige og motsetnadsfylte som folk flest. Eliten og vanlege folk har det felles at dei er forskjellige.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare