Eg er ganske sikker på at eg ein gong medverka til å sende ei heimlaus gamal kvinne i fengsel for eit heilt uvesentleg lovbrot. Eg har ikkje fortalt nokon om det, innser eg no, idet eg tek meg i å skrive om det i avisa. Eg har skamma meg.
Dramaet byrja då eg var hos ein fysioterapeut i Harlem for å få bukt med ein skade i foten. Eg hadde hengt frå meg veska på ein knagg innanfor døra til det store, opne behandlingsrommet, som likna eit treningssenter og låg høgt oppe i eit stort sjukehus. Då eg skulle gå, oppdaga eg at veska mi var vekke. Eg sa frå til fysioterapeuten. Ho ringde nokon, sikkert tryggingsvaktene, og ti minutt seinare fekk eg beskjed om at dei hadde funne tinga mine, eg måtte berre kome til eit kontor og hente dei. Der fekk eg beskjed om at forbrytaren var fakka, at politiet var på veg for å hente skurken, og at eg også skulle verte frakta til politistasjonen for å gi vitneforklaring. Eg såg henne så vidt då dei førte henne ut i bilen: ei svart kvinne kledd i dickenske filler og med ustelte dreadlocks. Heile framtoningen hennar var attkjenneleg; ho var uteliggjar, kanskje psykisk sjuk.
«Avskum»
– Eg vil ikkje vere med på stasjonen, sa eg.
Eg måtte på jobb. Og dess-utan hadde jo alt gått bra, no hard feelings, eg ville berre ha veska mi.
Dei nekta. Sa eg måtte bli med til stasjonen. Slik gjekk det til at eg vart frakta i baksetet av ein politibil, av ein jovial politimann som lo medan han prata om laust og fast og skildra folka langs fortaua i den fattigaste delen av Harlem som dyr. Han sa han hadde vigd livet til å reinske New York-gatene for avskum.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
