Kommentar
Sanning er meir enn kjensle
Emelie Köhlers historie har ein klar bodskap: Førestillinga om at kjønn sit i hjernen, er farleg.
I læreboka Solaris er bodskapen at borna kan bestemme kva kjønn dei er, skriv Eivor Andersen Oftestad.
Debatten om kjønnsidentitet er ekstremt polarisert. Ei viktig røyst som kan tale til fleire posisjonar, kjem frå dei som har vore gjennom transisjon og detransisjon, altså gått gjennom kjønnskorrigerande behandling, angra seg og gått tilbake til biologisk kjønn. Førre laurdag hadde Kvinneaktivistene i Oslo invitert Emelie Köhler, saman med Alexander Linkowski, til å dele erfaringane sine. Innsiktene deira er viktige.
Gutejente
Emelie Köhler var ei typisk gutejente. I min eigen barndom tenkte eg på gutejenter som langt morosamare å vere saman med enn dei litt rolegare jentejentene. Også eg likte å klatre i tre, byggje hytter, spikke og sykle fort. Gutejenter tok meir risiko, og livet vart meir spennande.
Men for Köhler vart dette eit problem då ho kom i tenåra, og det vart eit press på å vere feminin og kvinneleg. Ho kjende seg annleis, og då ho var 19 år, vart ho møtt med spørsmålet om ho kanskje var eit anna kjønn på innsida. Denne tanken greip henne sterkt, kroppen kjendest framand, og ho skapte seg eit bilete av at ho eigentleg skulle ha vore gut frå starten. Då ho var 21 år, kjendest det godt å fjerne brysta. Ho hadde ingen tankar om at ho ein gong skulle angre, og starta med hormonbehandling kort tid etter.
Samtidig hadde ho kontakt med eldre transpersonar som fekk henne til å forstå at dette ikkje var ein enkel veg til lukke. Ho vart usikker og stoppa behandlinga. Slik Köhler forklarar det, var det ei erkjenning av at ho ikkje trong å kjenne seg som kvinne, ho kunne berre vere kvinne, som fekk henne til å akseptere seg sjølv. Då ho stoppa behandlinga, tok ho tilbake retten til å vere kvinne på sin eigen måte.
Dei som angrar
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
